De tuin is af (deel 2)

VLAARDINGEN - Iedere zondag op Vlaardingen24 leest u hier een verhaal van Vlaardingers die de Haringstad achter zich hebben gelaten om elders in de wereld hun geluk te zoeken. Volg de belevenissen van Wilma Hollander (Griekenland), Marijke Persijn (België), Cora Vlug (Verenigde Staten) en vandaag Dick van der Pijl (Frankrijk).

Vijf jaar geleden is Dick komen wonen in het huis bij de rivier de Vienne. Het terrein is ongeveer een hectare groot. Voor Nederlandse begrippen een enorm oppervlak; tientallen malen groter dan de doorsnee doorzonwoning. Afgelopen maand vertelde hij over die grond, zijn tuin, dat je hier kunt lezen. Vandaag vervolgt hij zijn verhaal.

Het eerste jaar hadden  de werkzaamheden aan het terrein een enorme verandering teweeg gebracht. Ongeveer de tweederde van de hectare was weer een weiland geworden. Eénderde ervan wilde ik bij het huis betrekken dus dat moest gewoon een tuin worden met een flink grasveld.  De eerste tijd heb ik het zelf het hele terrein afgemaaid maar met een gewone motormaaier is dat niet te doen. Wel heel goed voor de conditie maar uren achter een maaimachine aanlopen, en dan heb ik het over vijf tot zes uur, is natuurlijk niet echt leuk. Voor een motormaaier waar je op kan zitten is het terrein niet geschikt; teveel helling. Dus dan maar proberen het onderhoud van het weiland onder te brengen bij een boer. Er wordt verteld dat boeren dat gratis doen als zij het hooi mee kunnen nemen. Zo gemakkelijk is dat niet. De opbrengst is te klein dus je moet gewoon betalen voor het afmaaien. Een of twee keer per jaar komt er nu een boer, ik betaal hem en in een half uur doet hij waar ikzelf een halve dag voor nodig heb.

Een open terrein wilde ik, zonder omheining. Niet dat afgesloten gedoe met hekjes en poortjes. Dat was echter buiten de waard gerekend of beter gezegd buiten de wilde zwijnen. Het is leuk wonen op het platteland maar wilde zwijnen zijn werkelijk een plaag. Als het er nou één is die af en toe eens een stukje van je grasveld omploegt met zijn neus dan is het nog te accepteren. Maar wanneer er een hele familie bezig is geweest op je mooie nieuwe grasveld dan staat het huilen je nader dan het lachen. Het is niet te geloven wat een puinhoop zij kunnen achterlaten. Dat grasveld is daarna ook niet meer normaal te onderhouden met je grasmaaier. Je moet dan je strimmer gebruiken en dat is veel arbeidsintensiever.

Er moest dus een omheining komen. Makkelijker gezegd dan gedaan. Vele tientallen palen gekocht van twee meter en een paar honderd meter hekwerk. Een heidens karwei met zijn tweeën. In elke bocht of hoek  moeten de palen aan weerszijden gesteund worden. We zijn er vele en vele weken mee bezig geweest. En dan denk je klaar te zijn. Nee hoor: om een gegeven moment bleek dat de kleine zwijntjes toch nog onder het hek door konden komen. Een controle bracht dit falen aan het licht. Dus het hele hek meter voor meter weer losmaken en ingraven. Twintig centimeter diep zou genoeg moeten zijn. Tot nu toe YES!

Dick van der Pijl