Cora Vlug: Parkrun met de Dutchmeiden
VLAARDINGEN/DOYLESTOWN - Iedere zondag op Vlaardingen24: Vlaardingers in den Vreemde! Vlaardingers die de Haringstad achter zich hebben gelaten om elders in de wereld hun geluk te zoeken, geven bij toerbeurt een kijkje in de keuken van hun leven 'in den vreemde'. Volg de belevenissen van Wilma Hollander (Griekenland), Marijke Persijn (België), Dick van der Pijl (Frankrijk) en vandaag van Cora Vlug-Bot (Verenigde Staten).
Sinds ik geen hond meer heb schieten de braaf voorgenomen wandelingen er bijna dagelijks bij in. Te warm, geen zin, andere dingen te doen en nog meer van die smoesjes. In je uppie lopen is soms wel fijn, maar de stok achter de deur in de vorm van een hond ontbreekt. Eén van mijn Nederlandse vriendinnen hier in de USA is een fanatieke renner/loper en vrijwilliger bij Parkrun.
Parkrun is een wekelijkse vijf kilometerloop, die elke zaterdagochtend plaatsvindt op meer dan 2.000 locaties wereldwijd. Met meer dan 180.000 deelnemers en 26.000 vrijwilligers. In juli 2022 waren er 13 locaties in Nederland en 57 in de Verenigde Staten. De overige locaties zijn verspreid over de hele wereld. Alle runs zijn gratis voor de deelnemers en worden georganiseerd door vrijwilligers. Bij de Parkrun zijn naast hardlopen ook joggen en wandelen toegestaan. Wat inderdaad blijkt te werken, dit vanuit de wens dat iedereen mee kan doen.
De eerste Parkrun vond plaats op 2 oktober 2004 onder de naam Bushy Time Trial in het Londense Bushy Park. Er waren 13 deelnemers. Oprichter en ervaren hardloper Paul Sinton-Hewitt liep een hardloopblessure op en hij was net zijn baan kwijtgeraakt, maar wilde het contact met zijn hardloopmaatjes niet verliezen. Dus organiseerde hij een getimede run gevolgd door een ontbijt. In de loop van de tijd groeide het aantal deelnemers en in januari 2007 startte de tweede locatie in Wimbledon Common. In Denemarken wordt sinds 2009 parkruns gelopen, sinds 2011 in Australië, Polen en Zuid-Afrika. Momenteel wordt er in 24 landen Parkruns gelopen. Om er een paar te noemen, Singapore, Canada, Nieuw-Zeeland, Japan, Maleisië en Europese landen. Parkrun startte in Nederland op 29 februari 2020 met 6 locaties.
Alle parkruns zijn 5 kilometer, waarbij de tijd opgenomen wordt. Deelname is gratis, de deelname en de gezelligheid staan op de voorgrond. De organisatie is in handen van vrijwilligers die geworven worden uit de deelnemers op de locaties. Deelnemers van elke leeftijd, elk fitnessniveau, met honden of kinderwagens, in een rolstoel en onder begeleiding worden kinderen ook toegelaten. De vrijwilligers met een helpende rol van de "laatste begeleider" zorgt ervoor dat niemand achterblijft. Samen ontbijten of samen iets drinken na de run is een optioneel onderdeel van de Parkrun. Meestal gaat het om het bezoeken van een nabijgelegen café of andere plaats waar men iets kan drinken. Het aantal runs en je tijd als renner/loper of helper wordt bijgehouden in de statistieken.
Vanwege het wereldwijde aspect van de Parkrun zijn er veel buitenlandse studenten, immigranten en expats onder de deelnemers. Er zijn een vrij groot aantal deelnemers die verschillende parkruns in eigen land, en parkruns in andere landen gelopen hebben. Het lopen van een andere Parkrun dan de home Parkrun wordt “Parkrun toerisme” genoemd.
Liesbeth probeert me elke zaterdag mee te krijgen en soms lukt dat. Zo ook afgelopen zaterdag, samen met nog 4 Dutchmeiden van onze vriendinnengroep. Er verzamelden zich zo’n 30 deelnemers bij de startvlag in de prachtige natuur rond Lake Galena. De Dutch versloegen in aantal zelfs de Brits op deze mooie zaterdagochtend.
Na deze 5 kilometer in de benen gaan we gezamenlijk even relaxen bij de boerderij, met koffie en versgebakken brood en koeken.
Dit weekend is ook het jaarlijkse Art Festival in Doylestown. De dorpskern wordt afgesloten voor verkeer en gevuld met meer dan 150 kramen met allerhande kunst en muziek. De Dutchmeiden zijn nu toch bij elkaar, dus we gaan gezamenlijk struinen over het Artfestival. Het is prachtig weer, gezellig en druk. Volgens de statistieken komen er tussen 20- en 30 duizend mensen op dit festival af. Omdat we Nederlands praten met elkaar wordt dat soms opgevangen door voorbijgangers. Amerikanen vertellen dan trots aan je dat ze weleens in Amsterdam zijn geweest. Ze vragen of het koud is in Scandinavië of we worden herkend als Germans. Op deze manier kom je dus ook weer oud-Nederlanders tegen. Een vrouw die 20 jaar geleden een keer met “onze groep” mee uit eten is geweest. Twee gepensioneerde Nederlandse zussen die als kind naar de USA zijn vertrokken met het hele gezin. Ze zijn nog samen over en spreken nog Nederlands, maar wel met een zwaar Amerikaans accent. Een kunstenares op het festival schildert koeien en molens. Ze heet van Emmerik.
Die Dutch people-tjes kom je ook overal tegen. We sluiten af met een ijsje. Het was weer een supergezellige dag.
Cora Vlug
