Column: We hebben een achterstand

Het was een koude winterdag, jaren geleden en trots reed ik met mijn jonge gezinnetje in onze Fiat Panda op een zondagmorgen door een tamelijk verlaten Spijkenisse. Achter mij reed een politiewagen. Ik controleerde mijn snelheid en constateerde tot mijn grote tevredenheid dat ik mij binnen de toegelaten limiet bevond. Daarnaast was het zondagmorgen en ik had nog geen kans gehad om alcoholhoudende versnaperingen te nuttigen. Niks aan de hand dus.

Bij de eerste parkeerhaven echter begon het blauwe licht te zwaaien en in de spiegel zag ik de rode letters die afwisselend “STOP” en “POLITIE” knipperden. Ik schoof mijn auto aan de kant. Eén agent kwam naar mij toegelopen en de andere verliet zijn auto om zijn positie in mijn “dode hoek” in te nemen. Je weet immers nooit welke staatsgevaarlijke individuen op zondagmorgen door Spijkenisse rijden. Daarnaast was de Fiat Panda een echte favoriet bij beroepscriminelen.

De agent vertelde mij waarom ik werd staande gehouden: de kopie van het kentekenbewijs deel 3 zat niet achter mijn voorruit hetgeen in die dagen een serieus vergrijp was. Ontkennen had geen zin en ik wees hem erop dat het papiertje achter de ruit op het dashboard lag. De aanhoudende vorst was er de oorzaak van dat ik het plastic mapje niet kon plakken op de voorruit. Het was te koud en als ik de verwarming (airco was nog een onbekende luxe) aanzette, bleef het te vochtig. Het mocht niet baten en uiteraard moest er een bekeuring worden uitgeschreven. Klinkt logisch, ik zat fout. Enige tijd daarna werd het systeem verlaten om nooit meer terug te komen.

Wat recenter vonden de Tweede Kamerleden dat middelbare scholieren te weinig les kregen. De scholen reageerden met “ophokken” en natuurlijk moest er gehandhaafd worden. Accountants stapten onaangekondigd de school binnen en deden hun controlerende werk. Zonder pardon werden hoge boetes van enkele tienduizenden euro’s uitgedeeld. Dat zou de scholen leren! Een jaar daarna werd dit systeem weer teruggedraaid.

Misschien is het een tip om de Tweede Kamerleden eens op te hokken en te verplichten de beraadslagingen, zonder mobieltje, bij te wonen. Ik zie daar te vaak lege plekken. Van een betrouwbare overheid mag je enige consistentie in het beleid verwachten.

Vorig jaar introduceerde Minister Blok. (Wie? Blok! Van volkshuisvesting) het energielabel. Met de spierballentaal die liberalen zo eigen is, werd dit een verplichting voor iedere huizenbezitter. Geen definitief label bij verkoop? Dan een forse boete! Dat zal de domme burger leren!

Dit voorjaar verkocht mijn moeder haar appartement en dus gingen we aan de slag om onze zoete burgerplicht te doen. Het aanvragen lukte niet digitaal, dus vroegen we een papieren versie aan die we trouw invulden. De dag van de overdracht naderde maar het antwoord bleef uit en zowel de koper als de verkoopster maakten zich zorgen. Er was nog geen definitief energielabel en minister Blok had het nog zo gezegd: “een boete die kon oplopen tot 405 euro.”

Regelmatig hadden we contact met de uitvoerende instantie. “We hebben een achterstand.” was steeds het antwoord of “we lopen tienduizenden aanvragen achter”. Ik kreeg medelijden met het aardige meisje. Haar stem klonk wat benepen en ik vermoedde een langzaam opkomende burn-out. Haar eigen energielabel was duidelijk de strijd aan het verliezen.

“Maar de boete dan?” vroeg ik.

“Ach mijnheer, iedereen weet dat we het niet voor elkaar krijgen.”

We zijn nu acht maanden verder en nog steeds is er geen energielabel. Wel heb ik inmiddels een platonische telefonische verhouding met verschillende medewerksters. Vorige week belde er zelfs iemand van het bureau op om te vragen of WIJ al iets van hen gehoord hebben. Nee dus.

Het kan nóg erger. Een kennis van mij moest nog wat belasting betalen en na invulling van de desbetreffende formulieren brak ook daar het grote stilzwijgen aan. Omdat hij dit graag in 2015 nog wilde regelen, nam hij diverse malen contact op met de belastingdienst of hij alsjeblieft mocht betalen.

“Dat moeten we even uitzoeken” antwoordde het meisje aan de telefoon.

“We hebben een achterstand van enige duizenden dossiers”, klonk het enige dagen later.

Een betrouwbare overheid zorgt niet alleen voor een consistent beleid maar ook voor mogelijkheden om het beleid uit te voeren. Overheid, doe wat je zegt en zeg wat je doet. Neem mensen aan. Dat scheelt ook nog wat werkeloosheid. Met zo’n beleid en zo’n regering hebben wij als land inderdaad “een achterstand”.