Column: Wat zegt hij?

Op het moment dat ik bijna klaar ben met mijn welkomwoord tijdens een afscheidsplechtigheid, hoor ik ineens, en met mij de hele zaal, 'Wat zegt hij?’
Een tante van de familie fluistert deze woorden net iets te hard vanaf de tweede rij in het oor van de dochter van de overledene op de eerste rij. Deze tante is een generatiegenoot van de overledene en was getrouwd met een neef van haar die al jaren geleden overleden is. En nu is ook Elske gestorven, 91 jaar oud.

De vraag "Wat zegt hij nou" en de opmerking "ik versta er echt niets van!" zullen wij tijdens deze plechtigheid nog heel vaak voorbij horen komen vanaf rij twee en leidt zelfs hier en daar tot licht gegrinnik bij de gasten.

Een nichtje van Elske komt naar voren om te spreken. Ze haalt herinneringen op aan de leuke uitjes met haar oom en tante toen zij daar vroeger logeerde en spreekt erg liefdevol over ‘haar’ tante. Ze praat wel zacht, er is een microfoon, maar zoals bij helaas wel eens gebeurt bij uitvaarten laat de techniek ons soms een beetje in de steek en tijdens een uitvaart ben je toch voorzichtig om het geluid tussentijds bij te stellen. Ik twijfel of het de techniek is, of dat het misschien gewoon de zachte stemmen van de sprekers zijn. Maar ook de volgende van twee oude vriendinnen van Elske lijken door de hoeveelheden “wat zegt ze?" vanaf de tweede rij, ook niet goed te verstaan. Gelukkig besluit de aulamedewerker om onopvallend een rondje door de zaal te lopen en geeft mij daarna een seintje dat er op duidt dat er met het geluid niets mis is.

Na afloop van de plechtigheid schuifelt de meute langzaam naar de koffiekamer voor de condoleance, Ik raak nog even in gesprek met de zoon en dochter van de overledene en we hebben het met elkaar onder andere over het geluid, maar de familie geeft ook aan dat het in de zaal allemaal goed te volgen was. Ondertussen is het tijd om te gaan en ik neem afscheid van hen. Ook de inmiddels beroemde tante is nog bij dit gezelschap. Hierna verlaten we praktisch tegelijkertijd het crematorium en we lopen gezamenlijk naar de parkeerplaats naar onze auto’s en voordat ik in mijn auto stap zeg ik nog even tegen hen. ‘Wel thuis’ en op het moment dat het portier in het slot valt, hoor ik de tante nog net zeggen “Wat zegt hij?’