Column: Vlaardingers in den vreemde op zoek

Het was even zoeken voor het groepje Vlaardingers in Scheveningen. Het gezelschap was verdeeld over drie auto’s, want dat je tot de fractie en het bestuur van de Vlaardingse Democraten’66 behoorde maakte je nog geen familie. Sterker nog: de enige overeenkomsten die ze gemeenschappelijk hadden waren het verdriet en de schaamte. Voor alle zekerheid droegen de inzittenden allemaal mondkapjes waarop een Vlaardingse ondernemer zorgvuldig de verkiezingsleus ‘D66 krijgt het voor elkaar’ had geborduurd.

,,Ik twijfel’’, antwoordde een raadslid toen hij de bandjes van zijn mondkapje achter zijn oren spande. ,,D66 krijgt het voor zijn kiezen is een beter motto’’, mompelde een bestuurslid vanachter zijn niet medische lapje.

De colonne reed langzaam door de kronkelige straten achter de boulevard en hield even stil voor het restaurant waar de avond ervoor Rutte met de Franse president had gedineerd. Eindelijk vond men het appartementsgebouw waarnaar men op zoek was en vervolgens begon het zoeken naar een parkeerplaats. ,,Vergeet niet om straks om een bonnetje te vragen’’, riepen ze elkaar toe. ,,Onze fractie-uitgaven liggen onder een vergrootglas!’’ Even later stond het gezelschap voor het toch wel iets tegenvallende appartementsgebouw en de fractievoorzitter drukte manmoedig op het knopje naast het enige bordje waarvan de naam ontbrak. Omdat er vanwege de coronamaatregelen maar één persoon tegelijk in de lift mocht duurde het even voor het hele gezelschap zich had hergroepeerd voor de deur van het bescheiden flatje. ,,Wel wat klein’’, fluisterde een raadslid. ,,Ja het is maar 40 vierkante meter’’, antwoordde een bestuurslid die dit had gelezen in de Story bij de kapper. ,,Maar evenzogoed een mooi cadeautje!’’

De deur ging open en de grote voorman van de Democraten (die in het echt veel kleiner bleek) begroette het gezelschap met een combinatie van een spaarzame glimlach en droevige ogen. ,,Kom binnen’’, zei hij en hij dribbelde direct naar de woonkamer. Daar bleek het nog een hele toer om de anderhalve meter te bewaren maar twee bestuursleden namen genoegen met een plekje op het balkon. Door de geopende schuifpui konden ze toch nog iets horen. De fractievoorzitter rommelde wat in zijn linnen tas met de beeltenis van Rob Jetten erop en diepte een schaal met Vlaardingse haring op. Zorgvuldig stak hij de prikkertjes in de haring die kort ervoor was schoongemaakt. ,,Haring uit Vlaering’’, sprak Alexander Pechtold en hij wreef in zijn handen. ,,Lekker!’’ ,,Maar we hebben nog wat andere Vlaardingse specialiteiten’’, sprak Yenice en zij zette een fles Schelvispekel van de firma van Toor op tafel. ,,Dankjewel en hoe is het in Vlaardingen?’’, sprak de voormalige grote roerganger der Democraten. De fractievoorzitter uit de haringstad schetste in een aantal zinnen de situatie waarin Vlaardingen verzeild was geraakt: wethouderloos, hulpeloos en radeloos. Ondertussen liet Alexander zich de haring goed smaken en prikte naar hartenlust in de zilte versnapering waaraan een dag eerder ook Macron en Rutte zich hadden tegoed gedaan.

,,En waarom komen jullie nu naar mij?’’ vroeg Pechtold terwijl hij een stukje ui van zijn wang veegde. De Vlaardingse voorman pauzeerde even, keek even hulpeloos rond en schonk zichzelf een groot glas Schelvispekel in dat hij in één teug achterover sloeg. ,,Nou...nou...’’, stamelde hij, ,,Bas Eenhoorn is ons ook komen helpen en nou zouden wij het fijn vinden als u onze nieuwe wethouder zou willen worden.’’ Pechtold zette grote ogen op, hapte naar adem en een stukje haring, compleet met prikkertje, schoot in zijn luchtpijp. Zijn armen maaiden in het rond en zijn gezicht werd eerst PvdA-rood en zelfs een beetje VVD-blauw. ,,Heimlich, Heimlich’’, werd er geroepen.

,,Wie?’’ ,,112!’’ riep een ander. Eén van de bestuursleden die op het balkon bivakkeerde sprong over een bijzettafeltje, positioneerde zich achter het slachtoffer en paste de befaamde Heimlichgreep toe. Na de tweede keer verliet het stukje haring met een boog het keelgat. Het prikkertje met de Vlaardingse vlag buitelden er achteraan. In angstige afwachting keek het gezelschap naar hun vroegere leider.

Na een paar minuten kwam de kleur terug op zijn gezicht en met bevende vingers wees de gastheer naar de deur. Het gezelschap buitelde over elkaar heen naar de hal. De voorzitter van het bestuur stak nog even zijn hoofd om de deur en vroeg voor alle zekerheid: ,,Ik neem aan dat u geen belangstelling heeft?’’ en kon nog net de deur dichttrekken voor de fles Schelvispekel er tegenaan spatte. Een paar minuten later stond men bij de parkeerautomaat. ,,Vergeet het bonnetje voor Boers niet!’’ ,,Morgen maar eens naar Groningen, daar woont mijn neef, hij heeft zijn patatzaak verkocht en niets te doen…Misschien wil hij wel!’’ Nijdig rukte iemand het bonnetje uit de automaat. ,,Nou ja, mijn neef wil best wel hoor! En ook wel verhuizen want zijn vrouw heeft hem eruit gezet en hij slaapt nu in zijn auto!’’ Niemand antwoordde en de spreker deed nog één laatste poging. ,,Die verhuisplicht is toch ook wel een pré?’’ Zwijgend maar zuchtend achter hun mondkapjes reden ze een half uurtje later Vlaardingen binnen. Morgen dan toch maar naar Groningen?