Column: Verrassing !

De bewoners van het zorgcentrum ‘Zerkzicht’ legden even hun bestek neer of zetten hun (tuit)bekertjes op tafel. “Daar komt de directrice”, fluisterden ze en inmiddels wist men wel dat dat twee dingen kon betekenen. De mededeling dat een medebewoner het tijdelijke met het eeuwige had verwisseld of een leuke activiteit. Hoewel de eerlijkheid gebiedt te zeggen, dat mededelingen van de eerste categorie vaak de overhand hadden.

Maar nu straalde de directrice en toen ze achter de katheder plaatsnam, wipte ze een beetje op en neer op haar voeten. “Lieve mensen”, sprak ze “Mag ik even jullie aandacht? Ik heb iets leuks te vertellen! Morgen gaan we, voor wie dat wil, een dagje uit”.

“We gaan toch niet weer naar de dierentuin?” sprak een bejaarde man die als recalcitrant bekend stond. “Die gorilla ziet me weer aankomen”.

“Nee, meneer Van Voren, het is een verrassingstocht!” De directrice liet zich niet uit het veld slaan.

“Een keer extra in bad. Dat zou pas echt een verrassing zijn” mompelde een ander.

“Dus morgen om 9.00 uur verzamelen in de hal!” verordonneerde de directrice.

“Ja, maar hoe zit het dan met douchen?” sprak een ander. Sinds Jacintha is wegbezuinigd, is het bij mij 10 dagen geleden”.

“Dat slaan we even over” was het resolute antwoord. “En trouwens, morgen zou er toch geen tijd zijn voor wasbeurten, want er zijn wat verzorgsters ziek”.

De volgende morgen rollateerden de bewoners langzaam in een file. Sommige hadden hun pyjamabroek of pantoffels nog aan. Maar je kunt niet alles hebben…..

Eenmaal in de bus greep de directrice de microfoon.

“Jullie weten dat ‘Zerkzicht’ deel uitmaakt van een grote organisatie en we mogen bij de hoogste baas, de directeur, een kijkje nemen in zijn kantoor. En daarna hebben we de “verrassing”.

Een half uurtje later stopte de bus bij een groot spiegelend kantoorpand en langzaam schuifelden de bejaarden naar binnen. Even later stonden ze in het kantoor van hun allerhoogste baas. De essenhouten tafel glom en de Gispenstoelen stonden strak in het gelid. In een hoek was een prachtige bar gesitueerd. Een high tech koffiezetapparaat glom hen tegemoet. De rollators waren lastig vooruit te krijgen in het hoge tapijt.

“Welkom allemaal” sprak de directeur-bestuurder monter. “Ja, als baas van een grote organisatie moet je er natuurlijk een beetje knap bij zitten! Van mij hoefde het natuurlijk niet, maar de Raad van Toezicht hecht wel aan representatie. En dan ga je overstag, hè? Leuk dat jullie er waren en als extra verrassing mogen 3 bewoners in mijn dienstauto-met-chauffeur naar het volgende evenement”.

Eén bewoner vroeg of hij even verschoond kon worden, maar helaas waren daar geen faciliteiten voor en het was nog knap onhygiënisch ook zo’n luier in een prullenbak.

Na een korte busrit kwam het gezelschap aan bij een grasveld naast de Van Brienenoordbrug. Daar had de Technische Dienst van Zerkzicht een aantal klapstoelen neergezet en de bewoners zochten een plaatsje. Uit thermoskannen kregen ze kopje koffie en een koekje.

“We zijn mooi op tijd” sprak de directrice. “We wilden jullie graag iets onvergetelijks laten zien, maar het is nog niet zo ver”. Ze wees naar een plek boven de horizon. ”Op mijn teken moeten jullie eens goed kijken. Dat zien jullie niet meer… Dat is echt uniek”.

Ze was nog maar net uitgesproken of aan de einder verscheen de nieuwst aankoop van de regering: De JSF! Langzaam maakte hij een bocht boven de bejaarden. Een aantal stopte hun trillende vingers in hun oren.

“Mooi, hè” kirde de directrice. “Die heeft de regering voor ons allemaal gekocht”.

“Kost dat?” vroeg iemand zachtjes maar hard genoeg om te horen.

“78,5 miljoen euro” sprak de directrice. “Maar dat is zonder btw. Maar nu kon je in het echt zien waar het belastinggeld naartoe is gegaan. Fijn hè?”

“Heel fijn” sprak een benepen stemmetje. “Maar wanneer krijg ik die schone luier? Mijn billen zijn wat schraal, want gisteren was er ook geen tijd om de luier te verschonen!”

Het geluid van het nieuwste speeltje van Jeannine Hennis Plaschaert verstomde na enige seconden.

Het bleef nog lang stil op het veldje.