Column: politici hebben wat met beloftes

Politici hebben wat met beloftes. Ze rollen makkelijk uit hun mond en even makkelijk worden ze vergeten. Denk aan de 1000 euro van Rutte of Guantamo Bay van Obama. Men kijkt liever vooruit naar de komende verkiezingen dan achterom om te zien wat ze werkelijk tot stand hebben gebracht of aangericht.

Keizer Augustus was 2000 jaar geleden duidelijk over zijn regeerperiode. Hij vond bij zijn aantreden een Rome van baksteen en bij zijn vertrek was er een Rome van marmer. Waarbij moet worden aangetekend dat het wonen in marmer niet alleen een esthetisch gegeven was maar vooral een element van de verheffing van het volk. Zij konden, net als de keizers in marmeren huizen wonen.

Ik vraag me wel eens af wat de huidige coalitie ziet als ze net als Bassie “aan de binnenkant van hun ogen kijken”. De thuiszorg is behoorlijk ontmanteld en mantelzorgers krijgen het voor hun kiezen. We moesten zo nodig weer meedoen met de grote jongens en ons in het Midden Oosten op een strijdtoneel begeven. Als toppunt van het liberale genot mogen we straks overal met 130 km per uur rijden. Dat is pas echte vrijheid.

Dichter bij huis is Vlaardingen bijna helemaal ingesloten door snelwegen. De A4 is klaar en nu gaan we voor de Blankenburgtunnel. Er was nog een klein stukje groen over tussen Vlaardingen en Maassluis en dat moet er ook aan geloven. Gelukkig hebben we één liberale luchtballon onschadelijk kunnen maken. Op 18 december 2015 stemde het voltallige kabinet in met het plan van Melanie Schultz van Haegen om bouwen langs de kust mogelijk te maken. Mede door de maatschappelijk breed gedragen verontwaardiging trok ze in januari haar keutel weer in.

Misschien moeten we Mevrouw Schultz eens een reisje naar Noord Spanje aanbieden en dan vooral naar het pareltje van de Costa Brava dat Cadaques heet. Het pittoreske stadje ligt aan een prachtige baai en aan de rand van een natuurgebied. Het is dan ook niet voor niets dat Salvador Dali daar zijn domicilie zocht. In de kroegjes vind je foto’s van Frank Sinatra. De dolverliefde zanger reisde zijn vriendin Ava Gardner (die daar aan het filmen was) achterna en de kroegbazen haastten zich natuurlijk om een foto te maken als het stel in zijn zaak zat te tortelen. De omgeving bood in ieder geval een romantische ambiance.

In de jaren 60 van de vorige eeuw waren de verhoudingen in dit schattige dorpje nogal gespannen. De Costa Brava werd ontdekt als vakantiebestemming en in dorpen als LLoret de Mar en Playa d’Aro verrezen wanstaltige betonnen gebouwen om alle toeristen te kunnen herbergen die wekelijks uit de bussen rolden.

Een aantal mensen in Cadaques voerde een verbeten strijd om ook hun dorpje op te kunnen stoten in de vaart der volken en ijverden voor eenzelfde bebouwing als de andere steden. Meeliften of het toerisme. Ze verloren het pleit en Cadaques bleef zoals het was: een schattig wit dorpje aan een prachtig blauwe zee. En nu de betonnen toeristensteden aan het verpauperen zijn en de balkons slechts worden onder gekotst door (voornamelijk Britse en Hollandse) pubers, is Cadaques een trekpleister geworden van jewelste. Mensen komen van heinde en verre omdat er geen wolkenkrabber te zien is en het dorpje zo authentiek is gebleven.

Zo kun je, zonder al te veel politieke gebral en dadendrang toch nog iets voor het nageslacht achterlaten. We hebben de aarde immers niet gekregen van onze ouders maar in bruikleen van onze kinderen en of die nu zo blij zullen zijn met al dat asfalt in Nederland, waarover je met 130 km per uur naar een bebouwde kust kan komen kijken?

Bram Keizerwaard