Column: Ontspannen familie

Afgelopen weekeinde ging ik met mijn familie wildkamperen. Dit doen we sinds een jaar of 45 met inmiddels zeker 40 man. De leeftijd varieert van 0- 70 jaar, en het is inderdaad een soort 4 daags- gezelschapsspel.

Het hele weekeinde doen we eigenlijk niks. Niet dat daar geen mogelijkheden toe zijn, maar onbewust wordt daarvoor gekozen, in ieder geval wel door mij. Ik heb zoals altijd mijn tas vol met spelmateriaal, zoals Triviant, Pim pam pet en Memory. Elkaars geheugen, kennis en alertheid vergelijken op zo ’n gelegenheid is altijd leuk. Ook heb ik schrijf- en leesmateriaal bij me en soms zelfs schilderspullen of een gitaar. Voor het sportievere element neem ik een badmintonset, frisbee en jeu de boules mee. Maar, nog nooit is er ook maar íets uit de tas geraakt.

Uiteindelijk doe ik het hele weekeinde namelijk vrijwel niks. Niemand doet iets noemenswaardigs. Niet dus omdat daar geen mogelijkheden toe zijn, maar onbewust wordt daarvoor gekozen, in ieder geval wel door mij. Onze familie, en ik incluis dus, bivakkeren wat tussen onze eigen tent en de groepsplek; we drinken onze eerste koffie met onze partner plus eventuele kinderen, zorgen dat we er weer appetijtelijk uitzien en sjouwen dan onze stoelen naar de kring voor de volgende koffieronde. Kannen en koeken staan verzameld op een tafel en zo slijten we een uur of twee. Erna wordt door sommige actievelingen een boodschap gedaan of wandeling gemaakt, de tent weer wat opgekalefaterd, water getapt een stuk verder in het bos, of belandt men met een boekje in een hangmat. Men consumeert al dan niet een lunch en dan is het alweer tijd voor een volgend groepsmoment, waarbij nu wat alcoholhoudende dranken worden genuttigd. Dit natuurlijk als aperitief voor de gezamenlijke maaltijd, die op zaterdag uit bbq, zondag uit Chinees en maandag uit patat bestaat.(De vrijdag zorgen we per tent voor een diner.) En tja, na het avondeten is het natuurlijk weer tijd voor koffie en daarna, als de kinderen op bed liggen of men als volwassene een uitbuikmomentje heeft genoten, komen de flessen alcohol vanzelfsprekend weer boven tafel. (Onze familie is inderdaad niet van de Blauwe Knoop) En zo besluiten we, met een beetje geluk zingend bij een kampvuur, een dag.

Alle dagen zijn, los van het soort avondmaaltijd, identiek en daar houden we van, al 45 jaar.

Dit bijzonders leggen we dan ook elk jaar, aan het einde van het weekeinde, vast op een groepsfoto om nog lang na te kunnen genieten van deze  kalmerende dagen. Dit jaar was dit onderdeel in ons programma echter geenszins ontspannen. Op een gegeven moment werd “foto!” geroepen, door ik meen, de fotograaf in ons midden. Vervolgens verzamelde in korte tijd driekwart van alle kampeerders zich en werd er gewacht op de rest. Het statief werd door een ander neergezet, maar de groep werd niet groter. Er bleken mensen de auto aan het halen. Het merendeel droop toen af, wachtend op een volgend signaal.

Na 20 minuten klonk opnieuw “foto!” Nu bleek een aantal wachtenden ondertussen de auto te zijn gaan halen of het signaal niet te hebben gehoord. In ieder geval was de groep weer niet compleet en wachtten we weer even. Ik was het zat en besloot bij mijn tent een boek te gaan lezen. Net toen ik wilde gaan zitten, klonk de roep opnieuw. Eenmaal bij de fotoplek aangekomen bleek het alarm loos: de fotograaf was er helemaal niet ! Die was haar auto halen. Haar exemplaar stond geloof ik écht aan de andere kant van het bos, want na een half uur ongedurig bij elkaar te hebben gestaan, ik begon maar met een vragenspel om er geforceerd een aangename tijd van te maken, was ze er pas terug.

Na tien minuten had ze de camera ingesteld en toen, ontbrak er nog één ! De betreffende neef was de bbq’s gaan wegbrengen. Ik stelde voor toch onze positie in te nemen en daar was de rest, behalve de partner van..., het mee eens. Ik sprak mijn vertrouwen uit over het op tijd terugkeren van het missend schaap en had, wonderwel, gelijk. De camera werd opnieuw ingesteld en wij lachten spontaan. Heel lang. Dit aangezien de timer op één minuut was gezet. Er werden vijf foto ’s gemaakt en wij slaakten een collectieve diepe zucht. Nog nooit, in al die jaren, had het jaarlijks vastleggen van onze familie op de gevoelige plaat zoveel tijd, energie en frustratie gekost. Tis maar goed dat we ons de afgelopen dagen zo koest hebben gehouden en het zo goed met onze familieleden kunnen vinden.