Column: Onnootje

Het is een wat koude dag afgelopen maart. De lente komt er bijna aan, maar daar merken we nog niet zoveel van. De thermometer geeft slechts een schamele 6 graden aan.  Deze ochtend heb ik een afspraak om samen met twee mensen een komend afscheid voor te bereiden. 

Als de bel gaat, en ik de deur open staan er een man en vrouw. De man staat met zijn dikke muts op voor mij en ondanks dat het duidelijk te zien is dat hij ziek is, steken er toch twee kleine pretoogjes onder deze warme muts uit. Zij zijn gekomen om het komende afscheid van de man vast te leggen. We maken op het gemak kennis met elkaar en bespreken de wensen voor het afscheid. Maar ook hoe belangrijk het is dat zij zich goed voelen bij keuzes die zij maken voor bijvoorbeeld diegene die de uitvaart voor hen mag verzorgen. Het is, ondanks het onderwerp, een fijn gesprek. Als uitvaartverzorger is het telkens weer zo bijzonder om te ervaren hoe je in korte tijd tijdens deze gesprekken zo dicht bij de mensen komt en dat je iets kunt en mag betekenen voor hen. Daarna spreken wij en zien wij elkaar een tijd niet, tot kortgeleden. Het lijkt erop dat het niet meer lang zal duren voordat de man zal overlijden. 

En dan komt het onvermijdelijke telefoontje binnen: Hallo Christian, mijn man is zojuist overleden. Vanaf dat moment treedt er van alles in werking en is mijn enige en belangrijkste leidraad de wensen die zij hadden en over hoe het afscheid eruit zou moeten zien. Het is een afscheidsdienst geworden met begrafenis op de plek die zij zelf hadden uitgekozen, maar ook het graf zelf, de muziek en de beelden die getoond werden kozen zij samen uit.  Het was een mooie dienst, een afscheid zoals zij dat voor zich zagen. 

Na dit afscheid, als de gasten nog in de condoleanceruimte zijn, loop ik samen met de belangrijkste mensen uit het leven van deze man terug naar het graf. Bij het graf aangekomen worden er glaasjes Bacardi-cola uitgedeeld (het favoriete drankje van de overledene) om met elkaar een toost uit te brengen. Op verzoek van de weduwe doe ik met hen mee en in stomende regen heffen wij met elkaar het glas. Bij het uitbrengen van de toast wordt verteld dat in de kringen van de familie en vrienden een Bacardi-cola een speciale naam heeft, Deze naam is onder hen zo ingeburgerd dat zelfs op de Jeu de Boules vereniging een Baco bij de kassa deze bijzondere naam heeft.  

En daarom drink ik vanaf vandaag geen Bacardi-cola meer, maar alleen nog maar Onnootjes.