Categorieën

Service

Column: Net echt

Column: Net echt
Nieuws

Column: Net echt

  • Suzanne Stevense
  • 21-01-2017
  • Nieuws
Column: Net echt
Social media, er zijn al talloze columns over getikt, discussies en verhalen. Wat het met je doet, hoe je er mee omgaat, en hoe je er niet mee om gaat. Persoonlijk ben ik erg actief op social media, in het echt trouwens ook.

De term ‘ ontvrienden’ vind ik interessant. Eerlijk is eerlijk, ik doe daar ook aan mee. Hopla, zonder waarschuwing vooraf even een aantal mensen uit de lijst halen. Vaak wanneer ik mij bedenk: ,,Jou zie of spreek ik in het echt nauwelijks of nooit, of: wij zijn in het echt ook niet in elkaar geïnteresseerd, waarom wel in deze blauw met witte tijdlijn?’’

Zo raakte ik laatst met iemand aan de praat die ik schijnbaar als FB vriend heb, maar in het echte leven nauwelijks spreek. ,,Ja Suus, jij bent net zoals ik he? Jij doet van alles maar je vind het na een poosje niet meer leuk, en dan ga je weer iets anders doen he?’’ Terwijl ze mij lachend aankeek met een blik die moest lijken op herkenning en vriendschap maar beide goed bedoelde blikken kwamen niet op die manier bij mij aan, in tegenstelling juist…Blijkbaar vind ik het irritant wanneer men mij denkt te kennen…

Dus dat doet Social media dus ook met ons, een beeld scheppen. Naar jouw eigen waarheid…Mezelf kennende: Ik deel alles, leuk, niet leuk, oud zeer, blijheid, alles eigenlijk. Daar mag jij iets van vinden, en zelfs jouw eigen waarheid op loslaten, want: ,,Suus deelt enkel maar leuke dingen, dat kan toch niet echt zijn’’.

En voor wat betreft het gesprek met mijn onbekende FB vriend…Deze heeft waarschijnlijk een beeld bij mij, ontstaan door mijn FB gedrag, vertaald naar zijn eigen leven/waarheid. Dus al met al: Het is net het echte leven, het leven op social media. Je ziet de dingen vanuit jouw referentiekader, vanuit jouw wereld. Doen we allemaal, we zijn tenslotte net mensen.

Hetzelfde met app groepjes. Krijg er en beetje jeuk van soms…Natuurlijk zijn er van die groepjes waar je niet onderuit komt, je zit er in, krijgt de nodige info, en deelt er verder niets. Dat is voor mij prima en handig, want zo kan ik nog eens checken welke dagen ook alweer studiedagen zijn, hoe laat we verzamelen bij het sportveld op zaterdag ochtend, of check ik hoe laat we ook alweer bij zangles moeten zijn…Handig dus. Maar los van het feit dat ik mezelf niet prettig voel in groepjes, krijg ik van digitale groepjes dus jeuk.

Want, je kent het vast…In een bepaalde groep oppert 1 iemand een idee. De overige 10 deelnemers reageren enthousiast, alle 10 de reacties zijn positief. Vervolgens laat 1 deelnemer weten een beetje verkouden te zijn, de andere 9 deelnemers sturen direct allemaal een digitaal bloemetje en wensen de deelnemer sterkte met de snottebellen. Heel lief bedoeld, attent ook. Wat is het toch dat ik daar zo’n jeuk van krijg? Ja, dat iedereen hetzelfde stuurt om de 3 minuten, dat is gewoon irritant. Maar er zijn ook groepjes waarvan je weet: Ik wil niet in dit app groepje, haal mij hieruit…En dan doe ik dat dus..  ik kies voor de optie: Groep verlaten. Plop, hoepla geregeld.

Ik vraag mij serieus af waarom ik dat soms zo rigoureus doe. Is het omdat ik er ineens klaar mee ben, dat ik mij van begin af aan al niet bij het groepje vond passen, is het irritatie, het gevoel dat ik verplicht ben om afspraken te maken, te reageren, of komt het uit iets wat heel dicht bij mij ligt? Dat laatste zou logisch zijn, daar de mensen die ik om mij heen heb stuk voor stuk mensen zijn waar ik bewust voor kies, waarvan ik weet dat zij mij ook kiezen mocht er ooit een moment zijn om te kiezen…

Heeft het met mijn verleden te maken? Dat er nooit iemand is geweest die mij hoorde, zag staan, naar mij luisterde, en dat precies dat er nu voor zorgt dat ik mij alleen nog maar met mensen wil omringen die in mij geïnteresseerd zijn, oprecht interesse tonen, mensen waar je energie van krijgt, geïnspireerd door raakt om verder te kijken dan de plek waar je je nu bevind, altijd maar dieper willen gaan, en alles willen voelen.

Het is verdomde lastig hoor mensen, dat echte leven. Zeker als je het gevoel hebt dat je in dit leven alles eruit wilt halen wat erin zit, constant kansen ziet en ze al gepakt hebt voordat je er echt over na hebt gedacht, risico’s en grenzen zoekt. Vermoeiend om alles te moeten voelen, want: ,,Als Suus niets voelt, is het niet echt’’. En ook daar bestaan dan weer andere waarheden over, van andere mensen, met andere referenties en andere bagage.

Fijn weekend

Liefs, Suus