Column: Met open vizier

Inmiddels zijn wij vier jaar inwoners van Vlaardingen. De overgang van Zuid naar West is geen kleinigheid....weg vlaai, weg friet met zoer vlies.....weg carnaval ,weg grote kermis, weg Oud Limburgs Schuttersfeest. Maar ja, je kiest er voor. Niet weg, maar  nu dichtbij, kinderen, kleinkinderen....gewoon genieten. En uiteindelijk had ik mijn lief hier vandaan gehaald, waren we hier, lang geleden getrouwd. Maar toch.....we maakten de reeds opgesomde festiviteiten jaren lang mee.

Voor de vierde keer op weg naar een jaarwisseling. Heerlijk thuis, gezellig met familie. Extra slagroom op de taart: weer een gezellige buren- familie. Gewoon genieten......alle ingrediënten hiervoor aanwezig! Maar......................

Waar is het genieten gebleven in deze stad? Op weg naar het einde van de decembermaand worden we op onze iPad bestookt met woorden die wij onze kinderen niet leerden. In de vrijwel anonieme wereld van reacties op de sociale media worden een stad, een gemeenteraad en een burgemeester bestookt  op een vreselijke wijze. En waarom,  vraagt een mens zich dan af. Is dit de nieuwe tijd? Hoor mij, oude man. Is dit de nieuwe, lees huidige wijze van communicatie? Ik mis iets, denk ik. Ik mis een vorm van respect, een, al is het maar een beetje, gevoel voor ontzag. Waardering voor mensen die verantwoordelijkheid durven te nemen.

Het schijnt de tijdgeest te zijn zeggen mensen die het denken te weten.

En toch.....wat was een burgemeester vroeger toch iets waar je naar op keek. Ik vond het best wel een leuke job......dacht ik....zo’ n mooie ketting om, een mooi bureau, op bezoek bij diamanten bruiloften, 100 jarigen, lintjes....

Het leek me wel wat. Dat een vrouw dat zou doen kwam( nog) niet bij mij op....

Ik maakte, lang geleden, mee dat voor het eerst een vrouw minister werd. Overigens in een tijd dat wij een vorstin hadden. Toen werd ik als militair ‘geconfronteerd’ met vrouwelijke collega’s. De vrouwelijke arts kwam toen voor mij ten tonele. De dominee was een vrouw.....

En toen, vier jaar geleden,  mocht ik gaan wonen in een stad die gerund werd door een vrouwelijke burgemeester. Om heel eerlijk te zijn, ik vind het eigenlijk leuk om door vrouwen ‘bestuurd’ te worden.. en niet alleen in een stad.

Ik observeer en waardeer zo’n burgemeester. En dan niet alleen in Vlaardingen maar dan kijk ik ook bijvoorbeeld naar Amsterdam. Ik hoop dat het mij gegeven wordt ooit een vrouwelijke premier ( of heet dat première ?) te aanschouwen.

Maar, lieve stadsgenoten, ik breek een lans voor bestuurders, man of vrouw, die echt willen besturen. Die echt het goede voor hebben met ons en dat trachten te verwezenlijken. Met al hun hebbelijkheden en onhebbelijkheden. Zij nemen toch maar de verantwoordelijkheid. En alleen al daarom verdienen zij respect en geen vreselijke ,platvloerse ,ordinaire en zwaar beledigende bedreigingen op anonieme wijze op sociale media. Natuurlijk kan het voorkomen dat men het niet eens is met een beslissing. Dan zou ik toch terug in de tijd gaan. De riddertijd. Je ging de strijd aan met open vizier. Open en eerlijk het gesprek aan gaan. Dat is de communicatie die ik zo graag weer wat terug zou willen zien. Die, open communicatie, die open vorm van praten, van schrijven met in de eerste plaats respect en waardering voor de tegenstander, die communicatie wens ik u toe het komende jaar.


Bart Richters