Column: Ik mis V&D

Hoe heerlijk kon ik daar in dwalen. Zoals velen graag de stad in gaan om zich daar te vergapen aan allerhande koopwaar in het ene na het andere straatje, deed ik dat graag in dat ene warenhuis.

Van winkel naar winkel sjokken kan ik op zijn tijd wel waarderen, maar al snel vind ik het een te hachelijke onderneming; Steeds weer een andere deur in en uit, steeds weer gedag zeggen tegen de verkoopsters en hem of haar afwimpelen omdat ik gewoon ontspannen wat wil kijken, en steeds weer een ander knetterend muziekje op mijn trommelvliezen. En andere warenhuizen, zoals de Bijenkorf of HEMA bewerkstelligen bij mij niet datzelfde ” Alice-in-Wonderland-effect” zoals Vroom & Dreesman dat bij mij doet. Bij de Bijenkorf is alles too high end tentoongesteld wat mij betreft en heb ik het idee dat ik volledig uit de toon val zonder Prada-schoentjes en Louis Vuitton-tas en juist nooit de veronderstelling iets leuks en betaalbaars tegen te zullen komen. Bij de HEMA is het allemaal niet weer iets te clean, alhoewel ik daar wel regelmatig wat leuks voor een aantrekkelijke prijs vandaan weet te halen. En natuurlijk bestaan er bedrijven zoals Action en Flying Tiger, die absoluut niet de hoofdprijs vragen, maar de etages ontbreken daar en ook die bepaalde sfeer.

Nee, V&D was voor mij het summum. Al vanaf mijn 14e of zo ging ik met enige regelmaat naar dat familiebedrijf om mijn gedachten op een ontspannen wijze de vrije loop te laten en mij te laten inspireren en verrassen door alles wat in de schappen stond.

Handschoenen, kaarsenstandaards, ondergoed (nee, geen lingerie, want daar deed ik niet aan) en de enorme schoolafdeling met onder andere zeker wel 25 verschillende nieuwe schoolagenda´s. Heerlijk vond ik het. En meestal kocht ik weinig tot niks, en daar ging het mij ook niet om. Het was me te doen om het verrassingseffect, het slijten van mijn tijd in een omgeving waar ik enerzijds mijn gedachten op een gereguleerde manier kon laten gaan en mij tegelijkertijd betrokken voelde mij de mensheid. Kreeg ik dorst of honger, dan kon ik in de vroege jaren terecht bij de toen nog aanwezige supermarkt in het complex. Later was er de koffiehoek als ik me goed herinner (softijsjes waren er geloof ik altijd al) en in de metropool Rotterdam natuurlijk´La Place', waar ik soms koffie dronk of een ontbijt van 2 euro en 95 cent genoot.

Goede herinneringen heb ik aan mijn bezoeken aan V&D en zeer jammer vind ik het dat dit bedrijf, met haar drie, soms vier etages, moest verdwijnen. Mijn oma werkte er nog weet ik, van horen zeggen, en er werden in míjn jonge jaren Pixie-foto´s gemaakt, naast de aapjesmachine ofwel bimbobox geheten. Graag had ik één van de exemplaren in mijn huiskamer gehad, zo draagkrachtig ben ik helaas alleen niet. In 2016 kocht 'n Dordtse horecabaas  het sentiment opwekkende apparaat voor 33.000 euro! Welk café- restaurant het betreft weet ik nog niet, ik hoop iig dat ie onze vrolijke vrienden publiekelijk heeft tentoongesteld.

Wat mij betreft is het hele concern een collectors item en mag  het van mij in het museum, opdat ik af en toe nog eens op een niet schadelijke manier mag verdwalen in mijn eigen gedachten en tussen allerhande fijne en betaalbare waar.