Column: Ik ga voor goud
- Marjoleine van Aperen
- 27-10-2018
- Nieuws
Dus ga ik, wanneer de zon minder dicht bij ons schijnt, af en toe, onder de zonnebank. Ik weet dat het voor je huid niet zo best schijnt te zijn en dat je er ziekten van kunt krijgen, maar dat heb ik, hoe stom misschien ook, op zo’n moment over voor wat hedendaags geluk.
Ik vind het zo ontspannend, 15 minuten in de warmte te liggen terwijl je geen kant uit kunt. Ja, natuurlijk kun je die klep van dat tosti-ijzer omhoog doen, maar dan raak je niet gebronsd en dat is tenslotte de idee achter de gehele actie.
Liggend in de bruiningsscan waan je je al snel in, of vlak boven het ruim van een schip. Een licht briesje van de airco maakt het geheel helemaal af – al voel je dat in het echt natuurlijk niet, als je je boven de machinekamer van een schip bevindt. Maar, dat doet er niet toe. Ik wordt bruin en ontspan, ondanks het enorme kabaal om me heen, want geruisloos zijn die schelpen waarin je tijdelijk gevangen lijkt niet.
Als de plaat waarop ik gaar word, plotseling hard kraakt, ben ik mijn zenmoment even kwijt; Ik vrees door de bodem te zakken en geroosterd te worden. Gelukkig realiseer ik me dat alleen in horrorfilms mensen verkoold achter blijven. Al snel weet ik mijzelf te herpakken en droom loom verder op mijn schip. Het plotsklaps stoppen van het apparaat doet mij opnieuw even schrikken, even...
Bruin en tevreden stap ik af, smeer mijzelf in met kokoscrème en voel me weer helemaal opgekikkerd. Voor een kleine 10 euro heb ik heel goedkoop en simpel het vakantiegevoel, zijn mijn spieren weer lekker soepel én óók oog ik nog eens fresh and shiny. Ik zou het voor geen goud willen missen. Behalve dan voor de echte gouden stralen natuurlijk.
