Column: Het loopt uit de tweede hand

Zo vaak weer verbaas ik mij over de hoeveelheid kleding in mijn kast; Ongelooflijk vind ik het, telkens weer die enorme stapels te zien. Stapels die meer dan eens over me heen vallen wanneer ik mijn kastdeur open. Stapels van alles, in vrijwel alle mogelijke kleuren en vele variaties. Zoveel kledingstukken heb ik, dat ik regelmatig iets tegen kom waarvan ik niet eens wist dat ik het had, dat is dan wel weer het leuke ervan.

T-shirts, longsleeves (een hip en kortwoord voor T-shirts met lange mouwen), T-shirts met dessin, longsleeves met dessin, dunne truien, middel dikke, dikke en mega dikke truien. Niet te vergeten zijn de koude én warme vestjes, de super warme grote vesten en jasjes. De kast ligt er vol mee en, het maakt kiezen niet gemakkelijk, wat erin kan resulteren dat ik met een riem om mijn nek en een tweede T-shirt in mijn broekzak een poosje op twee verschillende schoenen door huis loop om te bepalen wat mij die dag het beste past. En dan hebben we natuurlijk de spijkerbroeken nog en de gekleurde, met en zonder motiefje, plus een stuk of 40 jurkjes/rokjes, die ik werkelijk nooit draag omdat ik me daar, sinds ik zelf beslissen kon wat ik aantrok, niet prettig in voel. Ook staat er een boodschappentas vol met slaapkleding, een met bikini’s (sommigen zeker 25 jaar oud) en dito voor de werkkledij. Hoeveel heb je daar van nodig, vraag ik me regelmatig af? O ja, tenslotte ook nog een stuk of 20 bolero’s. Over de overige accessoires, zoals panty’s, kniekousen, beenwarmers (wie draagt die nou nog ?!!), ruim 60 riemen en sjaals (die ik echt enkel kuis als kledingentourage gebruik), tassen en jassen (35 stuks?) heb ik het dan nog niet gehad. Da ’s toch niet normaal ???

Ik weet zeker dat ik niet de enige ben met zo ’n arsenaal aan kleding en bijbehoren, maar ondanks dat, voelt het niet gezond. Ik voel me er niet helemaal lekker bij. Ik beken, het is een soort van ziekte. En overigens niet alleen m.b.t. kleding, al heb ik daar, geloof ik, wel de grootste verzameling van; Het is verslavend, of ik ben te weinig kritisch bij hetgeen ik binnen haal. “Maar zo ’n zwart wollen vestje als deze, zocht ik echt al heel lang. Heb ik je dat nooit gezegd? Dat kan ik me bijna niet voorstellen…Kijk dan hoe mooi, hoe perfect! Nee, die ik vorige week van jou kreeg is heel anders, dit is précies wat ik bedoelde.. “Ik hoor het mezelf gewoon zeggen…

Het is niet dat ik een modemevrouwtje ben en ook zeker niet dat ik er kapitalen aan uitgeef, ik kan gewoon slecht iets weg doen en gegeven paarden in de bek kijken, dat vind ik onfatsoenlijk. En tja, als iemand weer zo ’n goed gevulde zak bij me aflevert, of ik op straat na een rommelmarkt bergen kleding achtergelaten zie worden, dan kán ik dat toch niet domweg negeren? Daarnaast ben ik enorm fan van kringloopzaken, ruil- en weggeefhoeken- en winkels. Ook het fenomeen “gratis ophalen” op Markplaats, kan ik zeer waarderen.

En dit niet eens in de eerste plaats omdat het zo goedkoop spullen verzamelen is maar, hoewel, ach, laten we zeggen een gedeelde 1e, omdat het concept van spullen opnieuw gebruiken en het liefst dan in de vorm van met elkaar ruilen, mij enorm aan staat. Het voorkomt het weggooien van goed goed wat domweg zonde is: zonde van de grondstof, ook al wordt er na heel veel procedés weer iets nieuws van gemaakt, zonde van het werk dat er in zat het te fabriceren en zonde van het geld. Al schijnt dat vooral uitgegeven te moeten worden, wil men een gezonde economie hebben. Sommige mensen nemen dit echter wel te letterlijk. Een vriend van me zag mensen hun, voor het gemak in stukken gesneden Minotti bank samen met de drie maal gedragen Prada schoenen en het nog gave Louis Vuitton pak in de container gooien, schandalig! Hij had nog geprobeerd ze er uit te vissen, dit werd hem echter belet; De ooit eigenaars maanden hem de kostbaarheden terug te werpen, gewoon omdat ze het geld wat zij ooit een bank of pak hadden laten worden, nu pertinent níet aan iemand anders gunden: het zou van hen blijven of door de Shredder gaan.

Dezelfde vriend van het Pradadebacle kwam met het, naar mening, goede idee om ook een weggeef/ruilhoek in te richten voor het wat groter huisraad zoals meubels en koelkasten. Natuurlijk zal hieromtrent wat regelgeving nodig zijn, maar zoiets klinkt toch geweldig? Als je niets tot weinig te verteren hebt en je schier je boodschappen en je overige pure basisbehoeften kunt kopen, dan is het gewoon heel fijn als je dat ene kandelaartje kunt ruilen tegen een paar gezellige kussens, of iets wat je zomaar op straat vond (dat overkomt mij meer dan eens), kunt inwisselen voor bijvoorbeeld een nieuw strijkijzer. Wat een verrijking is het om, ook al heb je er geen geld voor, toch andere kleding, een nieuw wasrek of domweg iets leus te kunnen halen. Meer en meer komen de tweedehandszaken en weggeefplekken in zwang en er is steeds minder gêne om tweedehands spullen aan te schaffen. Fijn vind ik dat, want het is niet leuk om de touwtjes aan elkaar te moeten knopen en zeker niet als je je er ook nog eens voor schaamt.

Ik wil natuurlijk niet dat er te véél animo komt, want dan zijn er straks geen tweedehands spullen meer of ze worden ze door schaarste duurder dan nieuw gemaakte. En ook al heb ik, geloof ik, niks écht nodig, ik wil doorgaan met het bezoeken van de gratis afhaalplaatsen en goedkope tweedehandswinkels. Volgens mij zou ik, ook al zou ik miljonair, zijn, nog steeds frequent bezoeker zijn van voorgenoemde locaties. Ik zal hoe dan ook blijven halen en brengen, al heb ook ik soms mijn mindere dagen natuurlijk.. Maar ik wordt doorgaans zo blij van mijn vondsten. Te blij, want voor ik het weet hangt mijn fiets weer vol en dien ik mijn vriend opnieuw uit te leggen dat deze nieuwe items écht een aanvulling zijn in mijn danwel ons leven en vervolgens kan ik in mijn huis weer naarstig op zoek naar een plekje voor de nieuwe schatten. Maar ja, ondertussen blijf ik goed op de hoogte van de status quo van deze markt, of men bijvoorbeeld nog wel grif brengt en wat er eventueel nog te verbeteren valt.

© Marjoleine van Aperen