Column: Genieten

Afgelopen weekend was ik aanwezig bij een kerstconcert in de Stadsgehoorzaal om de feestdagen in te luiden. Het betrof een optreden van de familiegroep Jun: een achttal familieleden die met een scala aan instrumenten en zangers, solo of meerstemmig, een repertoire van beroerende Schots/Ierse nummers, gospels en zelf geschreven nummers ten gehore brengen. Heel treffend, warm en soms ontroerend vond ik het, ze wisten me echt te raken. Jun staat dan ook voor Puur en Echt in het Chinees.

De Junleden zijn familie van mij. En ik, was trots en blij. Het was een kwalitatief goed en mooi optreden en het raakte mij en de rest van de aanwezigen. Ik bén trots en blij, zoals ik ook trots kan zijn op de andere familieleden, mijn zussen, mijn ouders, mijn partner en goede vrienden, bijvoorbeeld als zij iets waardevols hebben weten te realiseren of zich kranig door zware tijden wisten te slaan. De familie waar ik deel van uit maak, kent goede banden met elkaar. Ik weet dat ik het hiermee bijzonder getroffen heb in vergelijking tot vele andere mensen en ben daar dankbaar voor.

Het is heel fijn op deze manier verbonden te zijn met je roots: mensen om je heen te hebben waar je jezelf in terug ziet, mensen te kennen waar je altijd warm ontvangen zult worden en waarvan je weet dat ze er altijd voor je zullen zijn. Zulke mensen kennen, zie ik als een geschenk. En, het hoeft zeker niet persé familie te zijn. Het optreden gaf mij aanleiding dit te schrijven, maar zoals ik ook al noemde, ken ik deze gevoelens ook bij vrienden. En dat gun ik iedereen ! Ik heb dit zeker niet altijd zo ervaren, wat te wijten is aan mijn persoonlijke zoekacties, en misschien juist daarom zie ik het zo helder.
Familieleden, vrienden, mensen in de (nabije) omgeving van elkaar, kunnen niet altijd even goed door één deur. Vaak doordat men het moeilijk vindt een kwestie vanuit het oogpunt van een ander of soms zelfs met betrekking tot een gehele groep of de complete maatschappij te zien en dit vervolgens op een onfatsoenlijke en kwetsende manier laten merken. De term fatsoenlijk is naar mijn mening, waarschijnlijk dan wel per cultuur verschillend, een objectief gegeven en helder omschreven norm: je uit geen verwensingen naar elkaar, noemt elkaar geen ziektedrager, geslachtsdeel of iets van dien aard en gebruikt geen fysiek geweld.

Kijk, je hoeft zeker niet iedereen tot je beste vrienden te rekenen en bij iedereen terecht te kunnen en steeds maar consensus te bereiken, al zou dat natuurlijk een heerlijke wereld zijn. Maar dat is onrealistisch aangezien er personen rondlopen die door een noodlottig samenspel van omstandigheden gewoon niet aardig zijn en wij mensen daarnaast gelukkig allemaal door gaan voor unieke exemplaren. Maar, je hoeft ook geen grove taal en daden naar anderen te uiten. Al moet ik bekennen dat ook ik daar soms best behoefte aan heb. Als je het vervolgens toch hebt gedaan, probeer dan niet zo koppig te zijn hierin te blijven hangen. Als ik het familiediner, en soms zelfs de Rijdende Rechter mag geloven, wordt men er doorgaans toch gelukkiger van als er een excuus gemaakt en wat water bij de wijn gegoten wordt; Neem elkaars unieke karakter met daarbij een kleine negatieve eigenschap voor lief en probeer te genieten van het gezelschap.

Beste lezers, ik wens jullie een liefde- en vreugdevol, evenwichtig en warm 2018 !

Gun elkaar het Licht
Geef elkaar het Licht
Koester de Fonkeling
In elkaars ogen

© Marjoleine van Aperen