Column: Eenzaamheid

Vroeger bij mij in de straat was een kleine feestzaal waar bijna elke trouwfeest of ander feest uit de buurt werd gehouden. Maar nou waren er een paar figuren die je verdacht veel op die feestjes tegen kwam. Dat waren gewoon een paar brutale gasten uit de buurt, die als er een feestje aan de gang was gewoon naar binnen gingen, de bruid een zoen gaven, de bruidegom joviaal op zijn schouder klopten, ze veel geluk toewensten en daarna aanschoven aan de lange tafels waar zij zich de drank en spijzen goed lieten smaken. En menig keer werden ook de aanwezige schonen galant ten dans gevraagd. Het kwam natuurlijk bij de bruid nooit in haar gedachten op om aan haar kersverse echtgenoot te vragen: 'Wie zijn die lui?' En omgekeerd dacht de bruidegom ook: 'Het zal wel verre familie van mijn vrouw zijn. ' Ik kan mij tenminste geen geval herinneren dat het fout gegaan is en die 'gasten' eruit geflikkerd zijn.

Persoonlijk zou ik het nooit doen, maar ik heb dan ook makkelijk praten. Ik krijg per maand zo'n stuk of tien uitnodigingen voor theater- en filmpremières met rode lopers en dergelijke . Maar ik moet eerlijk zijn, mijn vrouw en ik gaan niet in op elke uitnodiging. Want het ziet er wel leuk uit op tv bij Boulevard, maar ze zijn niet altijd even gezellig. Ik herinner mij nog heel goed dat bij de nazit in Ahoy twee gerenommeerde zangers elkaar te lijf gingen. Persoonlijk vond ik het wel vermakelijk. Want hoewel de zangers van het mannelijke geslacht waren, werd er vinnig met handtasjes geslagen. Ja, die artiesten, ik ben er zelf ook een, zijn rare wezens af en toe.

Maar laatst maakte ik toch iets mee wat nieuw voor mij was. Er overleed een bij ons allen erg geliefde bejaarde collega. Zodoende waren er een aantal gepensioneerden uit de showbusiness in het crematorium aanwezig om de overledene de laatste eer te bewijzen. Mieke Telkamp zong dat ze de weg kwijt was, Aznavour zong She! en Lee Towers liet duidelijk horen dat je nooit alleen op de wereld loopt. Diverse sprekers zeiden allemaal aardige dingen. En aan het slot klonk er ook nog een groot applaus voor het middelpunt van deze happening. Na het bekende rondje om de kist stond iedereen vijf minuten later weer aan de slechte koffie met droge cake en werden er weer moppen getapt. Waarbij de opmerking, 'Het waait zo hard. Als het even mee zit is John nog eerder thuis als wij.' het goed deed.

Wat zeg je nu Bas? Moppen tappen op een begrafenis? Ja, als u het niet gelooft zou ik zeggen, ga een keer mee naar een artiestenbegrafenis en aanschouw het zelf. Maar het 'gewone' volk kan er ook wat van hoor. Want de keren dat mij op zo'n gelegenheid gevraagd is om een foto met handtekening of om even voor een selfie te poseren zijn legio. En heb niet het lef om te weigeren. Want de andere dag maken al die blinde Twittervinken en Facebook schuimpjes gehakt van je met hun schreeuw om aandacht. Alhoewel … alles wat ze over mij op Twitter etc. vertellen zal mij mijn r... roesten. Als ze mijn naam maar goed spellen: Van Toor, met twee O's. 

Nou, als het dan een beetje rustiger is ga je naar de nabestaanden en condoleer je ze met het verlies van hun dierbare. Maar dat kan toch voor gekke situaties zorgen. Want laatst had ik net de kersverse weduwe met het verlies van haar echtgenoot gecondoleerd toen ik een eindje verderop in het rijtje aan een vrouw vroeg of zij soms een zus van de hoofdartiest was. Zij zei mij met vuur in haar ogen: 'Ik was met dat secreet 10 jaar getrouwd. Ik kom enkel maar kijken of hij echt in de kist ligt.' Tja, dan sta zelfs ik met mijn mond vol tanden.

Hoewel 'ze' zeggen dat een beetje artiest minstens drie keer getrouwd moet zijn in zijn leven. Anders hoor je er niet bij. Nou, dan hoor ik er maar niet bij. Maar heb het wel al drieënvijftig jaar best naar mijn zin met mijn moppie. Persoonlijk heb ik altijd een beetje medelijden met die trouwlustige figuren. Want hij heeft ook nog eens drie schoonmoeders moeten temmen. En speelt hij ook nog mee in het duurste orkest ter wereld te weten: The not happy Alimentators .

Maar goed. Laatst maakte ik dus wat mee. Die kon ik nog niet. Ik vroeg belangstellend aan een bejaard vrouwtje, wat in de rij met familie stond handjes te schudden, wat zij van de overledene was. 'Ik? Oh, niks hoor.' zei ze 'Maar ik woon hier vlakbij en het is af en toe zo stil bij mij in huis dat ik er even tussen uit moet. Dus ga ik hier naar toe voor de afwisseling.' Ik kon mijn lach nog net onder drukken en ik vroeg: 'Waarom speciaal hier? U kan toch ook naar de bioscoop of het museum gaan?' 'Nee hoor,' zei ze 'het is hier veel gezelliger. Iedereen is aardig tegen mij. Van iedereen krijg ik een hand. En ik kan koffie en cake nemen zo veel ik maar wil.'

In de auto op de terugweg zei ik tegen mijn vrouw: 'Je moet toch wel verdomd eenzaam zijn als je naar een begrafenis of crematie gaat voor de gezelligheid.'

Bas van Toor