Column: Decembergekte
- Suzanne Stevense
- 26-11-2016
- Nieuws
Iedere maandag middag is er knutselen, dinsdag vult de ruimte zich met mooie liedjes door lieve kinderen van het kinderkoor. De andere dagen van de week zijn er volledig verzorgde kinderfeestjes en creatieve workshops. Op woensdag ochtend 'De zoete inval'; spelen en knutselen voor moeders en kinderen. Eerder deze week was er 'eerste hulp bij surprise maken'. Je leest het... het is er een bonte bedoeling in dat lokaaltje van ons. Iets met… waar het hart vol van is…
Nu is december eigenlijk veel te druk voor een kinderfeestje, want die stel je gewoon even uit tot het nieuwe jaar, als de kinderen minder hysterisch en uitgelaten zijn. Een workshop 'maak een kitsch kersttaart' staat op de agenda, maar natuurlijk begrijp ik als geen ander dat deze maanden al druk genoeg zijn, dus een workshop even tussendoor moet je misschien niet aan denken. Eerlijk gezegd zijn dit - voor iemand zoals ik, een knutsel juf die overal iets van of mee wil maken EN daar meteen een gezellige workshop van wil maken - hele fijne maanden. Inspiratie overal. Denk alleen al aan al die leuke zelf gemaakte cadeaus.
Ik vind het lastig, want ik kan wel heel veel willen.. Vlaardingen moet er wel tijd voor hebben. En dat is knap lastig tussen al die bezoekjes aan voetbal, hockey, school en al die andere plekken waar je misschien naartoe gaat om de Sint te zien. Als moeder van drie kinderen weet ik hoe druk het kan zijn. Een workshop bij mij is niet alleen iets maken. Het is tijd voor jezelf, en voor jouw vriendinnen die je in deze drukke tijden nauwelijks spreekt. Er is koffie en koek in ons zithoekje, en daarna aan de slag.
Neemt niet weg dat ikzelf ondertussen ook een drukke maand heb, zo nu en dan een oppas moet regelen en tussen schooltijden door inkopen voor workshops moet doen.
Vandaag had ik een slechte start, ik was het overzicht kwijt. Om 07.00 uur vanmorgen huilde ik omdat ik even niet meer wist hoe ik het allemaal moet doen, de kinderen, het huishouden en tussendoor werken. Oh wat verlangde ik ineens naar een baan in loondienst, Een baan van vier dagen in de week, de deur uitstappen om 08.00 uur en om 17.00 uur thuis komen, In een opgeruimd huis, want de kinderen waren de hele dag op de BSO.
Alles was ik hoef te doen is koken, want de weekboodschappen heb ik met lijstjes de week daarvoor al gedaan, of beter nog: Ik warm de lasagne op die ik een dag eerder al maakte in twee schalen zodat we er twee dagen van kunnen eten. Dit alles leek mij vanmorgen toen ik het overzicht kwijt was de ideale wereld. Orde, structuur en overzicht. De grootste onzin natuurlijk, want dat zou helemaal niet mijn wereld zijn.
Er zijn zeker weten ook mensen die een fulltime baan hebben en ook niet alles op orde hebben zoals ik het net omschreef. Soms zou je het gewoon eens even allemaal helemaal anders willen dan hoe het op dat moment gaat.
Zo was vanmorgen bij mij dus een klein een bommetje ontploft in mijn drukke volle hoofd, omdat ik mijn kont niet kon keren vanwege de zooi op de te kleine overloop, ik geen idee had hoe ik mijn planning van de komende dagen in godsnaam voor elkaar zou krijgen, en er geen brood in huis bleek te zijn. Even zou ik dan een veel meer gestructureerd bestaan willen lijden.
En als je alles bij elkaar optelt is het ineens veel wat er allemaal wel niet moet, of moet ik gewoon veel van mezelf? Ik probeerde mezelf moed in te praten dat ik het allemaal zo slecht niet doe, ik ben thuis tussen de middag voor boterhammen en een praatje, ben er voor de kinderen als zij uit school komen. En soms niet, want dan werk ik. Dan is er altijd mijn man, een vriendin of de buurvrouw die graag bij de kinderen blijft. Niemand komt iets tekort als het om aandacht en liefde gaat. Het zal wel een beetje moeder eigen zijn om zo nu en dan even te ontploffen… toch?
Vanmiddag was ik niet thuis toen de kinderen uit school kwamen, ik gaf een creatieve workshop. De dames van Verloskundigen praktijk De Luiermand kwamen een kitsch kersttaart maken.Voordat er een workshop start ben ik bijna altijd bang, en denk ik: Heb ik wel genoeg? Is er genoeg voor iedereen? Vinden ze het wel leuk? Mijn hart slaat iets sneller zodra de inloop is begonnen. Zodra iedereen met een drankje is gaan zitten, met elkaar kletst dan gaat dit onzekere gevoel over. Ik ben de gastvrouw en doe wat ik het allerliefste doe; knutselen en mensen ontvangen.
Na afloop van de workshop ruim ik ons lokaaltje weer op, zet een fijne LP op en veeg de laatste feestrestjes van de vloer. Dat is dan het moment waar ik tevreden ben en denk: Ik zou toch niets anders willen dan dit? Thuis komen en je kont niet kunnen keren in de gang vanwege de jassen op de grond, hockeysticks, lampen die overal aan staan, wc deuren die open staan, het is minder erg want er zijn ergere dingen.
Minder leuk is dat wanneer ik dit typ mijn dochter Charlie van boven roept: 'mammaaa Ik heb gespuugd'. De open houten zolder trap is veranderd in een soort van zwembad attractie, je kunt eronder gaan staan en er komt een stortregen op je af gekledderd... Tikibad maar dan anders. De lucht niet te harden, weer al die ramen open, lampen aan en wasjes draaien. Mijn man en ik pakken de hele bende samen aan, het is weg in een kwartiertje. We lachen terwijl we de ooit witte muren met onze neus dicht schoon proberen te poetsen.
Deze dag begon met een ontploffing, maar gelukkig eindigt de dag met een lach en zeg ik: Ik zou het niet anders willen. We nemen de emmers en vuilniszak mee naar beneden, stappen over de sokken en schoenen en ploffen op de bank.. morgen weer een dag.
Meer over onze activiteiten? Volg Roosje en mij op FB: Zing & Maak een ding.
