Column: Boontje komt om zijn loontje!

Bram Keizerwaard
19-11-2016
Nieuws

Altijd leuk: kleinkinderen over de vloer. Binnen was het gezellig warm en buiten striemde de regen tegen de ramen. De grond lag bezaaid met speelgoed. In de keuken inspecteerde mijn lieve echtgenote of er wel voldoende ingrediënten waren om het feest met de kleinkinderen compleet te maken met pannenkoeken. Helaas ontbraken de eieren dus ik wist wat mij te doen stond en toog naar de dichtstbijzijnde supermarkt. Aangezien de grootgrutter pas verbouwd was, kostte het mij wat moeite om direct de eieren te vinden.

Zo passeerde ik redelijk gehaast het koffiezetapparaat waarnaast een wat oudere man zat in een scootmobiel. Hij had wèl de tijd om even te genieten. Op het moment dat ik hem passeerde stak hij bliksemsnel één van zijn krukken tussen mijn benen en daar lag ik. Languit in het gangpad. In een reflex keek ik tijdens mijn val of er ergens in de buurt een schap stond met maandverband of luiers die mijn val nog enigszins zouden kunnen breken, maar helaas werd het een harde landing.

‘Eigen schuld’ hoorde ik een stem vanachter een plastic bekertje brommen. Ik wreef over mijn scheenbeen, viste wat eierstruif uit mijn boord en keek de oude man vragend aan.Hij nam het laatste restje koffie en vervolgde: ‘Jij met je stomme columns! Jij verziekte onze plannen!’

Razendsnel liet ik mijn laatste columns de revue passeren. Zou hij soms bij de top van het Vlietlandziekenhuis horen? Daar heb ik met mijn laatste column nogal wat kwaad bloed gezet. Het schijnt dat er een foto van mij op de SEH hangt met eronder een lijstje met gevoelige ingrepen waarvoor men GEEN verdoving mag gebruiken als ik mij mocht melden. (Uiteraard tijdens de beschikbare uren want anders moet ik naar Rotterdam).

‘Ik bedoel jouw column over de vrijheidsstrijd van Holy van een paar jaar geleden. Het hele plan om zelfstandig te worden is mislukt. Uitgelekt! Door jouw schuld! Jij moest weer zo nodig de plannen bekend maken. En overal waar ik nu kom, zie ik kwaaie gezichten. Neem mijn broer als voorbeeld. Hij zit in een bejaardentehuis en wij hadden de bejaarden van Vaartland een cruciale rol gegeven. Zij zouden immers op het uur U de brug De Twist bezetten met hun rollators. Sindsdien staan de ouwetjes in dat verzorgingstehuis onder verhoogde waakzaamheid. Er mogen er niet meer dan drie tegelijk de straat op. De buitendeur werkt als sluis. Ze zeggen dat het tegen de kou is. Onzin natuurlijk! Ze mogen gewoon niet meer in een groepje naar buiten. Mijn broer zit daar op de eerste verdieping en kijkt me sindsdien niet meer aan.

Ook met mijn zwager in Ambacht heb ik ruzie sinds jouw column: De wijk Ambacht mocht van ons niet mee in onze onafhankelijkheidsstrijd. Zij moesten bij Vlaardingen blijven. De ruzie is zo hoog opgelopen dat Bert van Leeuwen al drie keer met zijn limousine heeft vastgezeten in de Merellaan en evenzoveel keer hebben ze in het Deltahotel al een verzoeningsdiner staan koken en weer in de Nieuwe Waterweg gekieperd’.

Ik keek naar het gat in mijn mouw, pulkte een stukje eierschil uit mijn neusgat en dacht en dacht na. ‘Je moet kappen met die columns’ herhaalde hij en hij stak zijn kruk dreigend in de hoogte.

‘We weten écht wel waar je woont hoor.’

‘Oke’ zei ik. Ik stop met ingang van 2017.Alleen in december nog eentje! Dat wordt de laatste.’

‘Da's goed,zei hij. Dan laten we je met rust. Ik zal mijn mannetjes informeren.’ Hij balde zijn vuist en kneep het plastic bekertje fijn. ‘Holy Libertad!’ fluisterde hij en hij hield zijn hoofd een beetje schuin en kneep zijn ogen wat toe. Net als Che Guevara.