Column: Alsof ik hier altijd ben geweest

Het is zo'n 6 jaar geleden dat mijn man Willem vanuit de woonkamer riep dat ik even moest komen kijken. ,,Eindelijk, een huis met tuin gevonden’’, riep hij. Maandenlang zoeken wij op Funda.nl: Delft, tuin, 4 kamers of meer…Ik laat bijna alles uit mijn handen vallen en loop de woonkamer in. ,,Het is wel in Vlaardingen’’, zegt hij voordat ik naast hem kom zitten. Vlaardingen? Verbaasd kijk ik hem aan...Hij zet de laptop op mijn schoot en zegt lachend: ,,Ja, Vlaardingen kan toch ook?’’ Ik zwijg en met een sceptische blik bekijk ik het huis wat nog maar net een paar dagen te koop staat volgens de site. Het duurt drie foto's voordat ik zeg: Wow.. die tuin! Maar...Vlaardingen? Vlaardingen? Herhaal ik een aantal keren hardop. Ik ken daar alleen: bowling “De Kangoeroe” en direct zie ik de bowling voor mij, aan het water gelegen tegenover een benzinestation waar ik snoepjes kocht als kind; ik kende ieder bowlingcentrum van Nederland vanwege mijn sport bowlen, op zichzelf al een hele sport om ieder bowlingcentrum van binnen en van buiten te kennen...dat terzijde. In mijn hoofd klinkt mijn moeders stem: 'als je ergens gaat wonen waar je niemand kent, komt dat allemaal vanzelf wel goed als je kleine kinderen hebt'

Mensen omschrijven mij regelmatig als 'impulsief' en in de tijd dat Willem en ik op huizenjacht waren had ik, als het aan mij gelegen had, al drie huizen gekocht alsof het een paar schoenen zijn. Ik vond alle woningen die we bezochten leuk, of net als met schoenen: eigenlijk iets te klein, maar het lukt vast wel...

We waren nog maar net vertrokken uit Rotterdam, een prachtige witte villa uit 1891 direct aan de Maas met uitzicht op de van Brienenoordbrug en de watertaxi voor de deur. Daar woonden wij met onze dochter Charlie. Wij moesten daar helaas weg, Restaurant Het Zalmhuis kocht het en heeft er een zalencentrum en trouwlocatie van gemaakt. Wij vonden ons tijdelijke huis op een vakantiepark in 's-Gravenzande, geen straf, het strand als achtertuin. Daarbij: ik ben opgegroeid in het Westland, dus ergens voelde het ook als thuiskomen. Het was tijdelijk, maar we voelden niet heel veel haast om er weg te gaan. In die tijd dat wij daar woonden, verwelkomden wij onze tweede dochter, Maja. Daarna zijn we toch vlot met de huizenjacht gestart, met als doel: Delft. Delft is het zoals je zult merken uiteindelijk niet geworden..

De foto's en beschrijving van het huis in Vlaardingen zorgden ervoor dat wij de volgende dag contact opnamen met de makelaar en een afspraak maakten voor bezichtiging. Vlaardingen dus... In mijn jeugd ben ik veel verhuisd, van Naaldwijk naar Rijswijk, Den Haag en Rotterdam. Dat dit de plek zou zijn waar ik echt op zou groeien had ik niet geloofd een aantal jaren geleden. Het voelt inmiddels wel zo dat dit de plek is waar ik (op)groei, niet alleen ik, ook onze drie kinderen. Abel onze jongste zoon is geboren in Vlaardingen.

Een goede vriendin nam mij mee 2 jaar geleden. ,,We gaan naar het zomerterras’’ zei ze, ,,dat vind jij hartstikke leuk, live muziek en gezelligheid’’ verzekerde zij mij. Zij stelde mij enthousiast voor aan voor haar bekenden en vrienden uit Vlaardingen. Die avond maakte ik een gezellige eerste kennismaking met zomers Vlaardingen en zomerse Vlaardingers. De jaren daarvoor ben ik nooit naar het Zomerterras geweest, want: ik hoor het wel vanuit mijn achtertuin.. was mijn excuus om niet te gaan. Het Zomerterras beviel mij wel, vrijdag- en zaterdagavond met vriendinnen, en op zondag met het gezin en een picknickkleed op blote voeten in het gras, Voor fijne zomerdagen in een park met live muziek ben ik wel te porren.

Afgelopen december ging ik voor de tweede keer in mijn leven naar de oudejaarsborrel in de Stoep. Je kunt best zeggen dat ik ingeburgerd ben... Vroeger hoorde ik vaak: Vlaardingen? Dat is zo'n dorp waar je als nieuwkomer echt niet tussen komt. Zo heb ik dat niet ervaren, inmiddels heb ik gemerkt dat Vlaardingen meerdere gezichten kent.

Zo leerde ik juffen kennen die bij mij minibiebjes bestellen voor scholen, mannen die met hout werken, of in een werkplaats waar veiligheidsvestjes gemaakt worden en mij kunnen helpen aan restmateriaal voor kinderfeestjes, en workshops, probeer ik veel samen te werken met de sociale werkplaats, werk ik als docent bij KADE40, weet men mij te vinden als zij van hun oude meuk af willen waar ik altijd weer iets mee kan of maak, en ben ik blij verrast dat ik ben gevraagd als columniste voor Vlaardingen24: alsof ik hier altijd al ben geweest.

Er zijn nog veel meer leuke projecten, hobby's en avonturen waar ik blij van word om aan mee te werken als creatief zelfstandig ondernemer waar ik jullie graag over vertel. Daarover in mijn volgende columns meer, Ik kijk er naar uit.

Delen is waar ik blij van word. In het echt maar ook via social media. Je kunt mij volgen op Facebook: Werkwinkeltje workshops vlaardingen en op Instagram: 'Vroeger was alles mooier ' en 'Suzanne Stevense'

Suzanne Stevense