Blijven bewegen

VLAARDINGEN/PILION - Iedere zondag op Vlaardingen24: Vlaardingers in den Vreemde! Vlaardingers die de Haringstad achter zich hebben gelaten om elders in de wereld hun geluk te zoeken, geven bij toerbeurt een kijkje in de keuken van hun leven 'in den vreemde'. Lees de belevenissen van Marijke Persijn (België), Cora Vlug (Verenigde Staten), Dick van der Pijl (Frankrijk) en vandaag Wilma Hollander (Griekenland).

Langzaam stevenen we af op het einde van alweer een woelig jaar. Net als bij jullie zijn ook hier de coronamaatregelen weer aangescherpt, waarbij vooral de niet-gevaccineerden flink aangepakt worden. Zo kom je vanaf deze week de niet-essentiële winkels, restaurants, musea etc. niet meer binnen zonder QR-code en identiteitsbewijs, een drastische maatregel die hier gelukkig niet tot grove gewelddadigheden hebben geleid zoals die in Nederland hebben plaatsgevonden. Ook de booster-shots zijn hier al in volle gang, en ondergetekende was meer dan happy om er eentje te krijgen. Mijn eenmalige ‘Johnson-shot’ dateerde al vanaf mei, en met de vierde golf in volle gang geeft zo’n boost mij persoonlijk toch weer wat meer rust. Voorzichtig blijven we nog steeds, maar het ‘achter de geraniums zitten’ is voor ons dankzij die vaccinaties toch wel voorbij.

Ook het autootje helpt daaraan mee. Ik hoef niet meer in weer en wind op een bus te wachten die misschien wel of misschien niet komt. Nee, ik stap gewoon in mijn mooie autootje en rijd naar waar ik heen wil – of moet. Afspraken hoeven niet meer allemaal in één dag gepropt te worden omdat reizen met openbaar vervoer uren in beslag neemt. Lukt het niet in één keer, dan ga ik gewoon de dag erna weer. Per slot van rekening is Volos maar een halfuurtje rijden en als je geen rekening hoeft te houden met bustijden, dan maakt het allemaal niet meer zo veel uit hoe laat die afspraak plaatsvindt. Het enige waar ik nog wel tegen opzag was in het donker terugrijden uit Volos. Ik heb last van nachtblindheid, en dat is op onze bochtige kustweg die voor een groot deel onverlicht is, toch best een dingetje. Voor mij een goede reden om die afspraken eigenlijk altijd gewoon overdag te maken. Maar na een wat uitgelopen bezoek deze week aan de schoonheidsspecialiste bleek het zomaar ineens donker te zijn geworden toen ik weer buiten stond. En toen moest ik wel.

Het ging allemaal prima, al zou ik dat grote licht wel het liefst de hele weg aan willen houden. Dan zie ik tenminste waar ik rijd! Maar ja, met tegenliggers is dat natuurlijk geen optie, en dan is dat aan- en uitknippen nog weleens lastig, vooral in de bochten – en daarvan hebben we er vele! Het hielp wel dat ik alleen in de auto zat, met mijn eigen vertrouwde countrysongs op de telefoonplaylist. Ik waande mij gewoonweg weer op de bochtige Holterberg, waar ik in vroeger tijden regelmatig in het pikkedonker overheen reed na het werk bij de OAD of na afloop van de countrylessen die ik o.a. in Holten gaf. Ook toen had ik die nachtblindheid al, en was ’s avonds rijden niet mijn favoriete bezigheid, maar toen deed ik het wel, omdat het nu eenmaal niet anders kon.

Lastige situaties vermijden is volgens mij iets dat gewoon bij het ouder worden hoort. In tegenstelling tot vroeger hóéf je niet meer alles te doen, je mág het doen. En als iets doen je veel stress geeft, dan doe je het toch gewoon niet meer? In tegenstelling tot vroeger heb je nu een keuze. En dat is dus precies de valkuil waar je als oudere heel makkelijk in rolt. Bij mijn countrylessen aan ‘mijn oudjes’ riep ik altijd: ‘Denk erom: blijven bewegen. Stilstaan is achteruitgaan!’ Een uitspraak waar ik mezelf steeds vaker aan moet herinneren nu ik zelf de leeftijd van mijn ex-leerlingen heb. Ik merk dat ik veel meer dan vroeger geneigd ben om dingen waar ik een hekel aan heb achterwege te laten. Mede daarom ben ik blij dat ik het autorijden weer opgepakt heb, en dat ik zo af en toe ‘gedwongen’ word om uit mijn inmiddels zo vertrouwde gezapige comfortzone te stappen. Het houdt je bij de tijd – en in beweging! En dat laatste houdt je gezond, dat weten we allemaal.

Bewegen zonder auto doe ik trouwens ook regelmatig, hoor! Eergisteren kwam mijn derde Virtual Challenge medaille binnen. Na de Ring of Kerry en de Cabot-trail in Nova Scotia hebben trail-maatje Sophie en ik nu ook de Grand Canyon helemaal uitgelopen. Momenteel lopen we virtueel in Schotland, een route van 850 km langs de Noordkust. Voordat we die medaille zullen ontvangen zijn we wel een flink aantal maanden verder, maar de eerste honderd kilometer hebben we er toch alweer mooi opzitten. Regelmatig kleine beetjes werken goed om zo’n lange trail te voltooien, je hoeft echt niet dagelijks 15 km te lopen. Ik probeer zo’n drie tot vier keer per week een rondje dorp van drie kilometer te maken, en als dat niet lukt, dan stap ik in het weekend op de homebike en fiets ik in een halfuurtje toch al gauw zo’n tien of meer kilometertjes bij elkaar. Dat is prima te doen, en je kunt meteen een mooie afstand op je digitale route afvinken.

Om de verveling bij dat lopen en fietsen een beetje terug te dringen luister ik via mijn ‘oortjes’ naar countrymuziek, maar ja, die playlist heb ik inmiddels ook wel een keer gehad. Dus heb ik onlangs een KoboPlus abonnement afgesloten. Dan kan je zoveel e-boeken lezen en zoveel luisterboeken beluisteren als je wilt en ik hoorde veel enthousiaste verhalen van mensen die dat al doen. Het leek mij wel wat: lezen zonder je ogen te gebruiken, en ondertussen gewoon doorgaan met je bezigheden. En dus besloot ik om ook maar eens zo’n combi-abonnement te proberen. Het afsluiten ervan bleek niet zo makkelijk te zijn omdat ik in het buitenland woon, maar na twee dagen prutsen is het me toch gelukt. Helaas was ik daar zo moe van geworden, dat ik aan het luisterlezen nog helemaal niet ben toegekomen. De weersverwachting is echter niet zo best, dus waarschijnlijk stap ik dit weekend wel op de homebike, en dan ga ik het lekker uitproberen. Ik ben heel benieuwd.

Mijn eigen boeken zijn er helaas nog niet te beluisteren, maar daar komt binnenkort verandering in, hoorde ik van mijn uitgever. Twee worden er momenteel ingesproken, en dat betekent dat ze vanaf februari uitgebracht gaan worden. En ander recent boekennieuws is er ook! Mijn nieuwste feelgood roman Kus in het Maanlicht is deze week in paperback verschenen en, last but not least: mijn eerste Engelse bookbaby The Summer of 1970 staat als paperback én e-book op Amazon en Kobo. En ja, met het KoboPlus abonnement is die Engelse versie ook gewoon gratis lezen!

Kijk, en daarom ben ik dus zo aan het prutsen geweest om dat abonnement aan de praat te krijgen. Als oudere kun je al die nieuwerwetse, stresserige digitale boek-ontwikkelingen nu eenmaal niet blíjven vermijden, daar ga je alleen maar van ‘achteruit’. Bij de tijd blijven, dat is mijn motto. En je eigen boeken gratis kunnen lezen... Ach, dat moet je als schrijfster toch minstens één keer in je leven zelf hebben meegemaakt, nietwaar? ;-)

Yiasou uit Pilion,

Wilma Hollander