Als we Samen doen wat moet, dan komt het goed
- Marijke Persijn en Marijke Bozzano
- 15-03-2020
- Nieuws
Graag geef ik vandaag het woord aan Marijke Bozzano.
De meeste lezers van Vlaardingen24 zullen Marijke Bozzano kennen. Toen ik begon te schrijven voor deze digitale krant, werd ik collega van haar en van Cora Vlug en Wilma Hollander. We vormden een leuk team. Helaas veranderden de privéomstandigheden van Marijke en besloot ze het schrijven er aan te geven. Gelukkig was Dick van der Pijl bereid haar te vervangen.
Onlangs ontvingen we het droevige nieuws dat Marijke’s man Carlo overleden is. We wensen haar en haar gezin heel veel sterkte. Ik heb Marijke voorgesteld om dit keer in mijn plaats een artikel te schrijven. Ik ben erg blij dat ze hier positief op gereageerd heeft. Vandaag geef ik dus graag het woord aan Marijke Bozzano in Italië.
Marijke Bozzano:
Vorig jaar mei schreef ik mijn laatste column voor Vlaardingen 24; mijn man was ernstig ziek en ik wilde al mijn tijd aan hem wijden . Afgelopen 21 februari is hij overleden , eigenlijk toch onverwachts. Hier ben je nooit op voorbereid . Er moet van alles geregeld worden en ook voor de familieleden die over komen voor het afscheid. En dan komt er nog een probleem bij, het coronavirus ,waardoor er veel veranderde.Wij mochten het afscheid houden, maar niet bij de crematie aanwezig zijn.
Het afscheid van Carlo werd op een plein op de begraafplaats gehouden met alle familie en vrienden om hem heen . Met wat gedichten en mooie herinneringen en muziek. Ook onze kleinzoon Francesco vertelde over zijn momenten samen met opa en over hun passie voor Feijenoord. Over het moment dat hij “Hand in hand” ging zingen en dat alle aanwezige Nederlanders toen meezongen. Onze Italiaanse familie en vrienden waren in tranen. De volgende dag, op het moment van de crematie, zijn wij met zijn allen naar de kust gegaan en wat daar gebeurde was heel bijzonder .
De zee was heel wild, er stond een hele harde wind, er kwam een grote donkere wolk waar een paar enorme druppels uit vielen en die toen open brak. De zon kwam er door en de wind stopte. Wij voelden hem om ons heen.
Onze familie moest weer terug naar Nederland. De mannen moesten van het werk thuis blijven. Ze kwamen tenslotte uit Italië, het land waar het virus was. Hun verdriet om Vader en Oom Carlo werd niet echt gehoord; iedereen was met het virus bezig.
Op dit moment zit Italia helemaal dicht. Iedereen blijf thuis. Alleen de supermarkt en apotheek is open. Van Noord tot Zuid wordt er alles aangedaan om de zieken te helpen. De kinderen die thuis zitten krijgen via de pc hun lessen van school. De kleinere kinderen maken op witte lakens mooie regenbogen en schrijven “Alles komt goed” en hangen die uit het raam. Ook wordt er door heel Italië elke dag op het zelfde uur bij het raam of op het terras muziek gemaakt en gezongen om zo toch dicht bij elkaar te zijn: “Samen zijn we sterk”.
In de afgelopen weken is er heel veel in mijn leven ‘in den vreemde’ gebeurd, maar de warmte en saamhorigheid hebben mij en mijn gezin ons echt Thuis laten voelen...
Ik wens iedereen in Nederland en alle landen om ons heen sterkte. Als we Samen doen wat moet, dan komt het goed.
Arrivederci,
Marijke Bozzano
Dank je, Marijke. Wat prachtig dat de Italianen samen zingen en muziek maken. Zingen is een heel goede remedie. Ook lachen is een krachtig medicijn.
Wilt U eens de combinatie van lachen en zingen uitproberen om te ervaren of dit U werkelijk goed doet, dan raad ik U aan om het liedje Lachen is gezond ha ha ha ha van Kapitein Winokio op You Tube op te zoeken. Veel sterkte iedereen!
A la prochaine,
Marijke Persijn
