Als vluchten niet meer kan
- Wilma Hollander
- 24-03-2019
- Nieuws
Hebt u in de voorgaande heftige dagen ook die ontroerende foto’s gezien van Jacinda Ardern, de premier van Nieuw-Zeeland? Je zult daar toch maar staan als achtendertigjarige leider van een vreedzaam land waar terrorisme tot nu toe ver van het bed was. Komt er ineens een gek met een geweer die zomaar vijftig mensen neerknalt en te midden van al die chaos moet er stante pede iets gezegd, iets gedaan worden. Ze deed het eerste wat haar inviel. Ze opende haar armen, omhelsde de verbijsterde familieleden van de slachtoffers, en gaf troost en warmte aan haar volk op een moment waarop alles en iedereen nog in shock was. “Noem de namen van degenen die we verloren zijn, niet de naam van de man die ze van ons afnam,” zei ze, nog zo’n mooi voorbeeld dat door iedere wereldleider gevolgd zou moeten worden. En daarna... daarna rechtte ze haar rug en ging ze keihard aan het werk om te voorkomen dat in haar land iets dergelijks ooit opnieuw zal kunnen gebeuren.
Met Jacinda Arderns daadkrachtige optreden nog in mijn achterhoofd zat ik afgelopen week op een oud en vervallen muurtje aan zee. Ik keek naar het spelende meisje van de bijgaande foto, en hoopte met heel mijn hart dat zij later net zo’n sterke vrouw zal worden als de huidige premier van Nieuw-Zeeland. We hebben immers zo verschrikkelijk veel behoefte aan een nieuwe generatie van andersdenkende leiders. Aan jonge mensen die het gebral van de bejaarde wereldleiders van nu helemaal zat zijn en in de nabije toekomst zullen doen wat al die versteende fossielen al heel lang geleden hadden moeten doen. Stel je toch eens voor... een generatie leiders, die à la Jacinda Ardern binnen zes dagen tijd al die dodelijke wapens in de ban doet, haat verplettert met liefde en het recht van ieder mens om in vrijheid te leven boven aan het prioriteitenlijstje zet. Ach, wat zou het dan een mooie wereld worden. De realiteit is helaas anders, dat weten we allemaal. We zullen het moeten doen met de wereld zoals die momenteel is, precies zoals de generaties vóór ons hebben moeten ‘dealen’ met de problemen van hun tijd. Andere problemen, zeker weten, maar voor de mensen die er op dat moment mee te kampen hadden net zo heftig.
De protestdemonstratie die vorige week in Volos duizenden mensen op de been bracht was voor mij zo’n ‘terug-in-de-tijd’ moment. Ik herinner me namelijk nog heel goed de demonstraties die in mijn jeugdjaren werden georganiseerd tegen de luchtvervuiling van de ENCK oftewel de Windmill in Vlaardingen. Meelopen mocht ik trouwens niet van mijn vader, ook dat herinner ik mij nog goed. Nette meisjes deden volgens hem niet mee aan ‘die linkse demonstraties’, en ik was in die tijd nog te welopgevoed om een echte rebel te durven zijn. Nu, bijna vijftig jaar later en in een ander woonland, ben ik op een leeftijd dat ik het daadwerkelijk rebelleren enigszins moe ben. Ik laat het graag over aan een nieuwe generatie, in dit geval de veelal jonge Grieken, die gelukkig massaal in opstand kwamen tegen nog meer luchtverontreiniging van de grote cementfabriek die iets buiten Volos ligt. De gemeente heeft namelijk het Franse Lafarge-concern, de eigenaar van de fabriek, toestemming gegeven om grotere hoeveelheden RDF- en SDF-materialen te verbranden en bovendien toegezegd dat de grote verbrandingsoven ook gebruikt mag gaan worden voor het verbranden van het opgehaalde stadsvuil. Niet bepaald maatregelen die de toch al niet geringe luchtverontreiniging in Volos en omgeving zullen terugdringen.
Onze ‘razende reporter’ in Volos, de Nederlandse vlogger Maarten Jongkind, maakte er een mooie (Engelstalige) vlog van, die ik hier graag met u deel. ‘Volos brandt’ is de titel en voor wie het interesseert, geeft het een mooi beeld van de gelukkig vreedzaam verlopen demonstratie op nog geen twintig kilometer van mijn huis. Ik ben blij dat zoveel mensen de moeite hebben genomen om mee te lopen in deze protestmars, blij dat er ook in Griekenland velen zijn die hart hebben voor het milieu en iets willen doen om het te verbeteren. Dat geeft absoluut hoop voor de toekomst van een land dat vergeleken bij Nederland in heel veel opzichten achterloopt. Het kleine meisje op het strand van Kato Gatzea zal volwassen worden in een ander Griekenland, een land dat haar hopelijk meer kansen zal geven dan op dit moment het geval is. De mogelijkheid dat ze zal opgroeien tot een sterke vrouw als Jacinda Ardern is daarom in theorie aanwezig.
De schaduwzijde is echter dat de negatieve kanten van wat wij ‘de vooruitgang’ noemen, ook hier zullen doordringen en dat is iets waarvan ik met hart en ziel hoop dat het voorkomen zal worden. Niemand zit te wachten op nog meer haat verspreidende idioten die met geweren lopen te zwaaien, toch? Liefde en respect voor elkaar en elkaars cultuur is wat we nodig hebben, nu meer dan ooit, en mensen als Jacinda Ardern laten zien dat het kan, dat je met onvoorwaardelijke liefde die vaak zo grote kloof in een keer kunt overbruggen. Gewoon door je armen te openen en je hart te laten spreken. Als we met zijn allen die simpele les nu eens wat vaker toepassen, wie weet, misschien wordt de toekomst dan toch nog beter dan het zich nu laat aanzien.
Yiasou uit Pilion,
Wilma Hollander
