Schiphol
- Cora Vlug-Bot
- 26-06-2022
- Nieuws
Verleden maand was er geen Vlaardingers in den Vreemde-verhaal van mij. Ik was weer even een 'Vreemde in Vlaardingen' en had geen tijd om een stukje te schrijven. Alle activiteiten en uitjes met de kleinkinderen en bijkletsen met de familie moest weer in tien dagen gepropt worden. Altijd druk, maar supergezellig en heel waardevol. De geruchten over een overvol Schiphol hadden me doen besluiten om alleen een klein carry-on koffertje mee te nemen. Dat scheelt alvast met de tijd voor inchecken van een grote koffer.
Newark vliegveld was ook al veel drukker dan ik gewend ben. Lange rijen, maar het gaat snel. Online thuis al mijn boarding pas uitgeprint. Security door verloopt vlot en dan volgt het mooie uitzicht van geparkeerde United Airlines vliegtuigen met op de achtergrond de New York City Skyline. Dat plaatje is altijd het momentje voor mij dat ik op reis ga. Ik ben in een half uurtje bij de Gate, waar ik met een flesje water en een broodje me amuseer met het observeren van reizigers.
Ik had met m’n kleindochter afgesproken dat ze elk uur zou opschrijven wat ze aan het doen is, terwijl ik onderweg ben van mijn huis naar haar huis. Ik ga 's middags om 13.00 uur (USA tijd) de deur uit. Dan is het in Vlaardingen zeven uur ‘avonds en gaat ze naar Kickbokstraining. Zo gaan we allebei elk uur noteren wat we doen, tot de volgende dag Vlaardingse tijd rond 12 uur, de tijd dat bij hen aankom, als alles goed gaat. Ik maak onderweg elk uur een foto van waar ik ben en wat ik doe. Zo lang is Nana onderweg om bij haar kleinkinderen te komen. Ja, de kleinkids in Nederland noemen me Nana en in de USA ben ik Oma. Hoe ver is Amerika voor kleine kinderen? Hoe leg je ze uit hoe ver Amerika is? Ze is nu elf jaar, dus oud genoeg om het beter te begrijpen. Vandaar mijn idee er bewust van te zijn wat zij allemaal doet terwijl haar oma aan het reizen is. Zo ontstond het idee om samen een kinderboek over te maken. Een kinderboek om aan de kleintjes uit te leggen hoe ver opa en oma wonen. We zijn bij lange na niet de enige opa en oma met kleinkinderen in een ander werelddeel, dus hier moet animo voor zijn. De titel weet ze al: Waarom zien we Oma en Opa zo weinig. De illustraties ontstaan al langzaam in m’n hoofd. Terwijl ik zit te wachten op het vliegtuig maak ik alvast wat schetsen, inspiratie genoeg op een vliegveld. De tekst gaan we samen verzinnen. Het zal nog wel een 'poosje' duren voordat het in de boekenwinkel ligt, maar het idee is er en we zijn super enthousiast samen.
Op Schiphol sta ik binnen een half uurtje in de aankomsthal. Gauw de autosleutel ophalen bij de autoverhuurbalie. De vrouw achter het loket spreekt geen Nederlands. Wel Engels met een zwaar Frans accent, waardoor ik de helft niet versta, welkom in Nederland. Ik had een groot model Kia besteld want we moeten met z’n zessen in de auto passen. Ik vraag haar of er een auto beschikbaar is met extra klapstoelen in de achterbak. Online kan dat niet gereserveerd worden. Ik vertel haar dat er zes mensen in de auto moeten kunnen op een veilige en comfortabele manier. Nee, die heeft ze niet maar ik krijg een upgrade naar een BMW. Ze noemt een modelnummer maar ik heb geen verstand van auto’s. Als ie maar rijdt en iedereen erin past. Maakt mij niet uit wat voor merk het is. Ik neem aan dat het een ruime auto is. Moet goed zijn toch? Ze geeft me de sleutel en ik begin mijn twintig minuten voettocht naar de garage. Bij aankomst is de eerste auto die ik zie een zwarte, laag bij de grond scheurijzer BMW. 'Nee toch hè', denk ik. Ik vergelijk het nummerbord met het kladje wat de Franse dame aan het loket me had gegeven. Ja hoor!! Ik probeer ter plekke nog een andere auto te krijgen, maar dan moet ik weer terug naar de balie in de aankomsthal en dan ben ik zo weer minstens een uur verder. Daar heb ik geen zin in. We doen het er maar mee. Achteraf spijt van want het was echt proppen. Wel veilig, maar absoluut niet comfortabel voor papa en 3 kinderen met lange benen op de achterbank. Enfin, we zijn overal gekomen en na tien dagen lever ik de auto weer in alle vroegte in en gooi de sleutel in de sleutelbak. Het personeel slaapt nog.
Nu de geruchten van een overbevolkt Schiphol op waarheid berusten, was ik ruim op tijd uit Vlaardingen vertrokken. De avond ervoor het weer altijd moeilijke afscheid, maar met de belofte om gauw weer te komen, want we hebben lang niet alles gedaan wat we wilden doen, dus gauw weer terugkomen. Als ik in m’n uppie weer in de auto zit, denk ik aan de wijze woorden van Winnie the Pooh : How lucky I am to have something that makes saying goodbye so hard.
Ik ben op een 'worst case scenario' voorbereid voor de terugreis. Online inchecken terug naar de USA lukt nooit vanwege m’n meisjesnaam op m’n NL-paspoort en m’n (trouw)naam op m’n Greencard voor de USA. Dus achteraan de rij aansluiten. Normaal ben ik altijd één van de eersten bij inchecken en zijn de balies nog niet open, maar nu staat er al een zigzag rij tot aan de hal en de hoek om. Verstand op nul, aansluiten en mensen kijken. Het is 5.45 uur. M’n vlucht vertrekt om 9.15 uur. Straks als ik door de douane ben nog op m’n gemak een laatste bak sterke Hollandse koffie en een klein ontbijtje in een koffietent of een restaurantje. Om 7.15 uur ben ik ingecheckt. Nu door naar security. Ook daar een flinke zigzagrij, maar het beweegt wel vlot. Een uur later ben ik daar ook doorheen en begint de flinke wandeling naar Gate #D35. Dat rustige ontbijtje kan ik wel vergeten, geen tijd voor. Misschien dan nog een bakkie koffie, maar eerst naar de gate. Na flink doorstappen arriveer ik 10 over half 9 bij de Gate voor United Airlines to Newark. Groep 2 is aan de beurt om te boarden en dat ben ik. Dus ook geen koffie helaas. Ik zit, het vliegtuig loopt vol. We vertrekken op tijd. De vieze airline koffie en het kledder ontbijt gaan er toch wel in. Ik had alleen om 4 uur vannacht een klein kopje Senseo genomen, samen met m’n zus, op mijn vaste logeeradres. Het was weer supergezellig, waardevol en mooie herinneringen gemaakt.
Now let’s go home!
.jpg)
