Stormdienst (een waargebeurd politieverhaal)

VLAARDINGEN/MAASSLUIS - Het is een vrijdagmiddag in februari. De temperatuur buiten is eigenlijk best aangenaam en rond een graad of tien. De weersvoorspelling van vanmiddag: Storm! Code rood op diverse plaatsen. Daarbij moet ik bekennen dat ik toch wel een tikkie sceptisch ben, want code rood hebben we vaker gehoord maar dat viel eigenlijk uiteindelijk allemaal wel weer mee. Maar toch aan het begin van mijn avonddienst lijkt deze storm toch wel aanzienlijk serieuze vormen aan te nemen.

Direct tijdens de briefing wordt aan iedere collega mede gedeeld dat er geen enkele collega vandaag alleen de straat op mag. Nou ik moet zeggen, ik loop inmiddels al best een paar jaartjes mee, maar ik kan me niet herinneren dat ik ooit heb gehoord dat we niet alleen de straat op mochten. Tijdens de briefing horen we ook nog wat andere bijzonderheden waarna ik samen met Lindsey, een aspirant (politiestudent). die haar opleiding eigenlijk al heeft afgerond en in afwachting is van haar strepen (hoofdagent), op de noodhulpwagen van Maassluis wordt ingedeeld. Door de personele krapte worden er inderdaad wijkagenten van Vlaardingen (maar ook vanuit Maassluis en Hoek van Holland) met regelmaat ingedeeld op de noodhulpwagens van Vlaardingen, Maasluis of Hoek van Holland.

Onderweg naar Maassluis is al goed te merken dat de storm er echt aardig aan begint te komen. Op de A20 voel ik me meer een schipper dan een bestuurder. Onze bus voelt als een schip op het water die maar moeilijk op koers te houden is. Via de portofoon horen we dat de ene na de andere stormschade wordt uitgegeven. Hier vliegen de dakpannen door de straat, daar waaien bomen over de weg, her en der zien we de schotelantennes naar beneden denderen en verkeersborden klapperen. Het portofoonverkeer blijft continu gaan, jup nu zijn we er zeker van, dit wordt een drukke dienst.

Op een gegeven moment worden we gebeld door een bekende collega. We horen hem zeggen: 'ik ben nu aan het werk en er is nog geen officiële melding van, maar mijn vrouw appt me net dat de muurplaten aan de C-Laan loskomen en door de hele wijk waaien, hebben jullie misschien tijd om even te kijken?' Aangezien we op dat moment inderdaad nog beschikbaar waren besluiten we even naar de C-Laan te rijden. Aan de achterzijde van de genoemde woningen zien we inderdaad dat er een flink aantal muurplaten van de muur op de tweede en derde etage afgewaaid zijn. Bij muurplaten moet je dan trouwens wel denken aan platen van, naar schatting, 70 x 300 centimeter. Dus echt wel platen die slecht voor je gezondheid zijn als je hem probeert terug te koppen.

Aan de overkapping hangen

Op het moment dat ik samen met mijn collega aan het bedenken ben hoe we dit, op een veilige manier, het beste op kunnen lossen horen we dat er vanuit een direct achter ons liggende tuin wordt geroepen: 'We moeten 1-1-2 gaan bellen hoor, dit wordt echt levensgevaarlijk'. Ik kijk over de schutting en zeg gelijk: 'nee hoor jullie hoeven geen 1-1-2 te bellen, de politie is er al'. Op dat moment zie ik dat er in die tuin een schuurtje staat met daaraan vast een houten overkapping, zo eentje waar vaak een loungeset onder staat. Ook zie ik dat er circa vijf mensen aan die overkapping hangen en uit alle macht proberen te voorkomen dat deze overkapping als een soort vlieger opstijgt.

Mijn collega en ik gaan ook snel de tuin in en gaan ook aan de overkapping hangen. Terwijl we dus inmiddels met circa zeven personen aan deze overkapping hangen proberen we een plan te maken. We weten dat de brandweer op dat moment al overbelast is met andere stormschades.
Dus het was niet heel realistisch dat deze snel zouden komen. De bewoonster, een alleenstaande 64-jarige vrouw, hoor ik zeggen: 'Jullie mogen hem van mij best omlaag halen maar ik heb geen idee hoe we dat kunnen doen'. Een buurman geeft aan dat hij wel een sterke zaag heeft en biedt aan om deze te halen. We maken met z’n allen dankbaar gebruik van dit aanbod waarna de buurman enkele ogenblikken later al weer terugkomt waardoor we de overkapping met z’n allen op een veilige manier omlaag weten te halen.

Doordat de overkapping was weggehaald maar het direct daaraan gelegen schuurtje was blijven staan, waren de dakplaten van dit schuurtje los gekomen.
De storm zorgde er inmiddels voor dat deze dakplaten als losse blaadjes alle kanten op geblazen werden. Om dit nog even veilig te stellen vraag ik aan de bewoonster of ze wellicht een keukentrappetje heeft waardoor ik die laatste platen van de schuur af kan halen. Ik hoor haar zeggen: 'Ja hoor, die heb ik wel maar die staat binnen, ik zal hem even pakken'. Ondertussen loopt mijn collega naar onze bus om een rol afzetlint te pakken, want we hadden nog steeds geen lintje gespannen voor de los slingerende muurplaten af te zetten.

De vrouw loopt de tuin in en ik leg nog even wat los slingerende dingen opzij. Enkele seconden later hoor ik de buurman ineens naar me roepen: 'HEY!!'. Ik kijk om en zie ineens dat er langs de rand van het tuinpad een vrouw op haar zij ligt. Direct ren ik ernaar toe en zie dat dit de eerder genoemde bewoonster was, die dus onderweg was om een trappetje te gaan halen.

'Ze ging ineens liggen'

Gelijk vraag ik: 'wat is er gebeurd?' Ze reageert niet op me. Ik hoor de buurman zeggen: 'Ik heb geen idee, ze ging ineens liggen'. Ik kijk naar de vrouw en zie dat ze schuim op haar mond heeft, hoor dat ze een kreunend geluid maakt en een soort snurkende ademhaling heeft. Het eerste waar ik aan denk is dat de vrouw een epileptische aanval heeft. Doordat het nog steeds echt heel hard waait en de vrouw warm aangekleed is, is het lastig te controleren of ze een goede ademhaling heeft. Direct geef ik middels een urgente spraakaanvraag door aan de meldkamer dat er een vrouw gevallen is, niet aanspreekbaar is en dat ze een snurkende ademhaling heeft en nog belangrijker 'Ik wil hier met spoed een ambu!'.

Ik kijk nog steeds naar de vrouw en zie dat ze al haar kleur begint te verliezen. Ook valt het me ineens op dat ze aan het 'gaspen' is. Gaspen is een ineffectieve manier van ademhalen die alleen voorkomt bij mensen die stervende zijn. Hij lijkt het meest op het naar ademhappen van een vis op het droge. Direct weet ik dat het foute boel is.

Ik roep naar mijn collega: 'LINDSEY! PAK DE AED!' Direct draai ik de bewoonster naar haar rug en start met reanimeren. Ik besef direct dat verder nog niemand officieel weet dat we met reanimeren bezig zijn, of zelfs maar deze verwachting hebben. Ik besluit de noodknop van mijn portofoon in te drukken.
Hierdoor kan ik tegen de meldkamer zeggen dat we een reanimatie gestart zijn en ondertussen blijven reanimeren. Enkele seconden later komt mijn collega met de AED aangerend en sluiten we de deze aan.

Ondertussen ga ik door met de reanimatie. Op het moment dat ik bezig ben voel ik ineens, vanuit het niks, een harde tik tegen mijn rug. Enigszins verbaasd draai ik mijn hoofd om te kijken wie of wat er zojuist tegen me aankwam. Ik zie dat er een zwarte leren barbecue hoes tegen mijn benen aangewaaid is. Contact met Lindsey en andere collega’s die inmiddels ter plaatse zijn doen we hard pratend, bijna schreeuwend. Ondanks dat we vlak bij elkaar zijn kunnen we elkaar slecht verstaan door de extreme weersomstandigheden.

Na enkele seconden merken we dat er vanuit de AED een schok wordt geadviseerd. We zorgen dat iedereen voldoende afstand heeft van het slachtoffer en drukken op de schokknop. Direct zien we haar hele lichaam reageren op de schok waarna we de reanimatie hervatten. Langzaam zien we dat er weer meer kleur op haar gezicht komt. We besluiten om even te stoppen met reanimeren om te kijken of ze mogelijk al weer een zelfstandige ademhaling heeft. Na enkele seconden zien we duidelijk haar buik omhoog komen. Nu weten we het zeker! Ze ademt weer zelfstandig! Enige tijd later arriveert de ambulance en na enkele medische checks ter plaatse wordt ze mét eigen hartslag vervoerd naar het ziekenhuis.

Enorm veel geluk gehad

Door de jaren heen ben ik bij veel reanimaties geweest. Maar dit is er wel eentje die me bij gaat blijven. Bij deze reanimatie heb ik écht het gevoel dat wij het verschil gemaakt hebben. Maar ook besef ik dat deze vrouw enorm veel geluk heeft gehad. Als ze twee minuten later, in haar woning en buiten ieders zicht, onwel had geworden had het compleet anders gelopen. Maar ook, als wij ergens anders hadden gereden had het anders gelopen. Zouden wij niet zijn uitgerust met een AED, ook dan het het heel anders gelopen.

Realistisch was precies op het moment van de reanimatie de storm op zijn hoogte punt. Maar dat zorgde ook voor een piekbelasting bij 1-1-2 waardoor sommige mensen geen contact konden krijgen met het alarmnummer. Mede hierdoor is er enkele minuten later een NL-ALERT uitgegaan om ervoor te zorgen dat er, op dat moment, écht alleen in levensbedreigende situaties 1-1-2 gebeld zou worden. Maar het had dus helaas ook op dat moment écht kunnen gebeuren dat 1-1-2 niet gebeld had kunnen worden om te melden dat deze vrouw een hartstilstand (officieel hartfibrillatie) had. Al met al kijk ik met een zeer goed maar bovenal trots gevoel terug op dit incident.

Update
Recent hebben Lindsey en ik een bezoek gebracht aan de vrouw die Mieke bleek te heten. Het bleek hartstikke goed met haar te gaan. Vandaag, Moederdag 2022, is een extra speciale dag voor haar. Vandaag viert ze namelijk Moederdag én haar verjaardag op dezelfde dag. Lieve Mieke, aan alles heb ik gemerkt dat je dank groot was en je graag iets wilde geven. Weet dat dit absoluut niet hoeft. Geniet van ieder mooi moment en alle fantastische momenten die nog komen gaan en dan zijn wij veel meer dan tevreden.