Een aanslag op m’n gezin

VLAARDINGEN - Afgelopen week werd Arjan Moes aangevallen in het huis van zijn schoonmoeder door de bovenbuurman. Welke verschrikkelijke dingen die dag zijn gebeurd beschrijft Bibi Passchier in een hartverscheurend verhaal. In overleg met de familie mochten we dit integraal plaatsen. Voor een internetmedium een langer stuk dan u gewend bent te lezen, maar desondanks wilden we er geen letter afhalen. Voor de reportage die Hart van Nederland (SBS6) erover uitzond klikt u HIER. 

Dinsdag 30 augustus 2016. Een gewone doordeweekse dag. Een dinsdag die een normale dinsdag had moeten worden en moeten zijn. Een dinsdag die de levens van 5 mensen achteraf volledig op z’n kop blijkt te zetten..

Zoals altijd brengt mijn man mijn zoon van 5 op dinsdag naar school en vervolgens mijn dochter van 3 naar oma. Zo ook deze dinsdag. Er wordt nog even koffie gedronken, waarna mijn man afscheid neemt van mijn dochter en zijn schoonmoeder om vervolgens naar zijn werk te gaan.

Hij zegt gedag en loopt naar de voordeur.

Zoals altijd.

Zoals normaal.

Maar deze dag blijkt niet normaal.

Citaten vanuit het proces-verbaal:

“Ik heb mijn dochter en mijn schoonmoeder gedag gezegd en wilde naar de school van mijn zoon gaan om de vergeten tas af te geven. Mijn dochter zat met mijn schoonmoeder in de woonkamer. Ik ben naar de voordeur gelopen. Toen ik de voordeur opendeed, hoorde ik dat de deur ernaast open gedaan werd. Vervolgens zag ik, terwijl ik in de deuropening stond, dat een man met een hamer een zwaaiende beweging richting mijn hoofd maakte. Ik schrok van de zwaaiende beweging en kon naar achteren weg duiken. De hamer schampte de zijkant van mijn hoofd, ik voelde meteen dat ik geraakt was door de hamer. Het deed pijn. Terwijl ik naar achteren stapte, kwam de man naar binnen. Ik zag de man in de hal van de woning staan."

"Ik zag dat de man op mij afstapte en daarmee de aanval inzette. Ik kon deze afweren en ik ben in gevecht geraakt. Ik ben tijdens dit gevecht meermalen geslagen met de hamer. Ik kon alleen maar denken dat hij naar buiten moest."

"Ik ben in de hal met m’n rug tegen de muur gaan staan. Ik kan daarmee de deur, met mijn handen en voeten, dichthouden. Ik voelde dat de man een aantal keer tegen de deur trapte."

"Vanuit de woonkamer zag ik dat de man voor het huis langs richting de achtertuin liep. Ik zag dat de man in de achtertuin probeerde te komen. Ik zag de schutting heen en weer wapperen. Ik zag dat de man daarna weer richting de voorkant van het huis liep. Ik hoorde op dat moment luid glas gerinkel. Ik ben uit reactie de woonkamer weer in gerend om te kijken of mijn dochter en schoonmoeder niet gewond waren."

"Op dat moment hoorde ik dat de deur geforceerd werd. Ik zag dat de man de hal van de woning binnenliep."

"Ik wilde de man tegen houden uit angst voor mijn dochter. Ik was erg bang dat hij haar wat aan zou doen. Ik heb gevochten voor mijn en voor haar leven. De man had nog steeds de hamer bij zich. Ik ben meerdere malen aan de linker kant van mijn lichaam door de hamer geraakt. Ik voelde erg veel pijn van de klappen."

"Ik hoorde dat de man zei: “wacht maar, ik ben nog niet klaar”. Daaropvolgend hoorde ik dat hij zijn eigen woning in ging. Ik zag op dat moment de beste kans om te vluchten. Mijn schoonmoeder was in paniek en verstijft. Ik haar en mijn dochter in de hal meegetrokken naar beneden. Van daaruit was ik in staat om de achtertuin in te vluchten."

"Ik kreeg de garagedeur niet direct open. Terwijl ik met de deur stond te rommelen, sloeg de angst toe. Ik was bang dat mijn familie op dat moment erg kwetsbaar was. Toen ik de deur open kreeg, zijn we naar buiten gevlucht. Ik hoorde op dat moment luid gerommel in het huis van mijn schoonmoeder."

"Ik heb mij toen samen met mijn dochter en schoonmoeder in een portiek verscholen. We hebben daar de politie afgewacht."

"Ik zag daar dat de man was aangehouden. Ik zag dat de man geboeid was. Ik heb daar op afstand, ongeveer 25m, enige tijd toegekeken. De man riep nog naar mij: “wacht maar, het komt nog wel” of woorden van gelijke strekking. Ik vond de man heel bewust overkomen. Ik vond het als een belofte klinken."

Er volgen enkele uren stijf van de adrenaline, wat is dit? Waarom? Waarom wij? Waarom deze doelgerichtheid? Waarom deze kalmte? Waarom zó volhardend?

Inmiddels zijn er 3 politiekoppels gearriveerd, 1 koppel ontfermt zich over ons, een ander koppel is met mijn moeder mee naar binnen en het derde is in de straat om getuigen te horen.

Als de ambulance groen licht geeft, gaan ook wij richting de woning van mijn moeder. Mijn dochter heb ik in de tussenliggende tijd bij een vriendin die in dezelfde staat woont, onder kunnen brengen. Het arme kleine meisje, met de gekregen “schrik-beer” onder haar arm.

Bij mijn moeder binnengekomen, slaat de angst me om het hart. Het is ongelooflijk en niet te bevatten wat een ravage deze man heeft aangericht. Overal glas, overal messen op de vloer. Gescheurde foto’s op de grond, met een hamer meermalen ingeslagen op de foto van mijn overleden vader. Het is onwerkelijk. Het is een crime scene. Het is een scene uit een slechte film.

Speel ik hierin een rol? Speelt mijn gezin hierin een rol?!

Maar.. Ik heb geen tekst gekregen..

Er is geen regisseur..

Het ís geen film.

Het is de werkelijkheid.

Een onwerkelijke werkelijkheid.

We worden naar het politiebureau gebracht om verklaringen af te leggen. Alles stap voor stap herbeleven. Dóórbeleven.

De politie neemt zeer hoog op, “poging tot doodslag/moord” luidt de aanklacht. Gaat dit over ons? Gaat dit over óns gezin? Ik blijf in die bizarre, slechte horrorfilm.

Na enkele uren van verhoor, komen onze vragen richting de politie: en nu? Wat gaat er nu met hem gebeuren? Wat gaat er met ons gebeuren? Wat zijn de stappen? Waar liggen de mogelijkheden van de politie? Wat kunnen zij? En: Hebben zij een idee waaróm?! Waarom in godsnaam?!

Er wordt iets meer duidelijk, het blijkt de bovenbuurman van mijn moeder te zijn, die eerder die week mijn moeder ook al een keer bedreigd had. Ik had haar 2 dagen daarvoor aan de telefoon gehad en ze vertelde me in paniek dat ze door de bovenbuurman achtervolgd was toen ze de honden uit ging laten en dat hij haar uit gescholden had. Toen ze vroeg wat ze hem in godsnaam misdaan kan, spuugde hij haar in haar gezicht. Zij heeft hierop wel de politie op de hoogte gebracht maar durfde geen aangifte te doen, ze was als de dood voor deze man.

Het blijkt dat de man problemen heeft met de huurbaas, een huurachterstand heeft en meermalen deze huurbaas al telefonisch bedreigd heeft. Zinnen als: “als je me uit m’n huis zet, maak ik alles en iedereen die er iets mee te maken heeft, kapot”, “het is een complot” en: “al moet ik er de rest van mijn leven de bak voor in”.

Langzaam dringt het tot mij door: deze man heeft vanmorgen zijn eerdere woorden kracht bijgezet..

En als ik hoor hoe doordacht, kalm, vastberaden en doortastend hij te werk ging, dan geloof ik dat deze man uiterst gevaarlijk is, en dat het dreigement aan de kant van mijn man, daadwerkelijk een belofte is.

We vragen de politie hoe het nu verder gaat. En dan komt de klap. Ze kunnen niet zoveel. Ze gaan ‘m horen, ze gaan ‘m psychiatrisch laten onderzoeken en in eerste instantie kunnen ze ‘m 6 uur (!!) vasthouden. “En dan?” Vraag ik angstig. “als het onderzoek dan nog niet afgerond is, dan kunnen we ‘m tot max 3x24uur vasthouden.” En: “en daar kunt u wel van uit gaan”.

3x24 uur?? 3 dagen?! Hoor ik dit goed?? En dan?? “dan komt hij weer naar huis, in afwachting van zijn verdere proces”.

En WIJ dan?!!

“wat we kunnen doen, is een contactverbod afgeven. Zodat, wanneer hij maar aanstalten maakt om met een van jullie in contact te komen, je 112 belt en wij wat kunnen doen”

“we hebben een prio 1 melding op jullie adressen. Zodra een van jullie 112 belt, gaan er direct meerdere auto’s rijden.”

“we gaan doen wat we kunnen, maar u woont in Nederland. Het is nu verder aan justitie, wij kunnen verder niks anders doen, anders dan er direct te zijn wanneer nodig”.

Is dit serieus?, denk ik… ik kijk naar de agent: ja. Hij ís serieus.

En hoe zien jullie dat dan voor je? We gaan naar huis, een dezer dagen komt hij ook. En dan?! Heb je enig idee hoe dan?!! Dit is absurd!! Hou die man vast!! Als mijn man deze klappen niet opgevangen had, had ik niet alleen op het politiebureau gezeten nu, maar had ik ook 2 begrafenissen kunnen regelen!! Voor mijn moeder én voor mijn kind van 3!! Hoor je dat?!

Wie verzint dit??!

“we zouden anders willen, mevrouw, maar we staan met onze rug tegen de muur. Wij kunnen hem niet uit zijn woning zetten, dat is een andere zaak en een andere procedure. En aangezien deze meneer in dezelfde straat woont, kunnen we hem ook geen straatverbod geven”.

We gaan in de loop van de middag naar huis.. Ik schud continu met m’n hoofd. Wat is dit een bizarre en absurde situatie.. Als deze man weer op vrije voeten komt, zijn wíj vogelvrij.

Een prio 1 melding. Tja, wie zegt me dat ik überhaupt de tijd heb om 112 te bellen? Het is vanmorgen ook niet gelukt..

De woorden van de agent spoken de hele dag door m’n hoofd: “het is een aanslag op uw gezin”..

En dat is het..

Een aanslag.

Pure terreur.

Een onmogelijke situatie waarin we op een “gewone dinsdag in augustus” beland zijn.

Ik kan niet meer naar m’n huis. Vannacht nog wel. Maar wát als hij morgen vrij is? Ik moet dingen regelen, hij maakt het af, dat heeft hij beloofd.. We moeten hier weg. Mijn moeder moet weg. Waar kunnen we heen? Hoe leg ik het m’n kinderen uit? Krijg ik ooit m’n gevoel van veiligheid weer terug? Wie kan me helpen? Wie helpt ons? Wie staat óns bij? Nú EN in de toekomst?

De 20 minuten van vanmorgen hebben 5 levens in 1 klap volledig op z’n kop gezet. Het huis is geen thuis meer. We moeten op de vlucht. Hoe gaat dat? Wie kan ons daarbij helpen? Is er een instantie voor? Een verzekering? Het MOET toch onmogelijk zijn dat deze man weer vrij komt en NOTA BENE weer boven cq naast ons komt wonen?! WIE helpt ons op DIT moment én LATER?!

Niet STRAKS als er wél doden vallen!! Deze man heeft vanmorgen serieus een poging gedaan mijn man, m’n kind en/of mijn moeder te vermoorden!! En hij kan niet uit z’n huis gezet worden?! En hij kan mogelijk zo weer vrijkomen?! Het is absurd. Het is een nóg slechtere B-film dan ik al dacht…

In de loop van de dag gaat het slechter met de klachten van mijn man. Hij krijgt steeds meer hoofdpijn, wordt misselijk en gaat braken en uiteindelijk belandt hij via de HAP ’s nachts alsnog in het ziekenhuis. Er wordt een scan van z’n hoofd gemaakt waar mogelijk een bloeding op gezien wordt.. Kan deze film nog ergens op pauze gezet worden, teruggespoeld en vervolgens worden gewist? Alsjeblieft!

Hij is weer uit het ziekenhuis, klinisch gaat het goed. De wonden genezen wel. Lichamelijk. Maar welke specialist helpt ons in het verdere traject? Wie helpt de andere wonden helen? Wie overziet de woonsituatie? Wie overziet de financiële problemen die hieruit voort kunnen komen? En wie behoedt ons dáárvoor?

IK ben BANG. BANG voor deze man. BANG voor de consequenties van deze absurde 20 minuten op 30 augustus. BANG voor onze levens. BANG voor de toekomst.

Ik ben BOOS. BOOS op de rechtsstaat in Nederland. BOOS op deze krankzinnige man!

Ik ben GEBROKEN. GEBROKEN vanwege m’n gezin, GEBROKEN vanwege m’n thuis wat m’n thuis niet meer is, GEBROKEN vanwege een dochter van 3 die alles meegekregen heeft en mogelijk getraumatiseerd is.

En ik ben GEFRUSTEERD! GEFRUSTREERD omdat WIJ nu moeten vluchten!

Het is de omgekeerde wereld..