Blog: Ingrijpende beslissingen

VLAARDINGEN – Dat politiemensen vaker met schrijnende situaties worden geconfronteerd bewijst het volgende blog van een Vlaardingse hoofdagent. Een verhaal dat langer is dan u gewend bent hier te lezen, maar neem er eens de tijd voor.

Het is een frisse vrijdagavond ergens in het begin van de winter, samen met mijn collega hebben we een rustige dienst in Vlaardingen. Hier en daar rijden we wat kleine, niet echt noemenswaardige meldingen, weg. Ondertussen kijken we stiekem al uit naar het einde van de dienst. Nog iets meer dan een kwartier dan begint de collega's van de nachtdienst. Dan is het voor ons enkel nog wat administratie wegwerken en dan kunnen we nog even genieten van een stukje vrijdagavond. Maar helaas... We gaan waarschijnlijk toch nog niet naar huis want we horen dat er een melding voor ons valt: "11.03, kunt u gaan naar de D-straat 13 in Vlaardingen. Daar is vanmiddag de 15-jarige zoon na een ruzie weggelopen, de ouders zijn ongerust en weten niet waar hij is." Aangezien het een minderjarige jongen betreft is er automatisch een hogere urgentie. Direct rijden we naar de D-straat. We zijn gelukkig in de buurt en rijden eigenlijk al binnen 3 minuten de straat in. We zien dat we in de straat worden opgewacht door een man, kennelijk de vader. Ondanks dat het rond het vriespunt is zien we dat hij met een ontbloot bovenlichaam voor zijn kleine voortuin staat. We zien zijn grote ronde buik ruim over zijn broekriem hangt. Zijn borst is goedgevuld met donkere zwarte borstharen, rond zijn nek hangt een dikke goudkleurige ketting. Hij neemt nog net het laatste trekje van zijn kleine sigarettenpeuk en staat met zijn armen wild naar ons te zwaaien.

We parkeren ons voertuig en lopen naar de man toe. "Ik ben blij dat jullie er zijn mannen, we zitten echt met ons handen in het haar, willen jullie effe mee naar binnen lopen? Dan vertel ik jullie alles." We lopen achter de man aan, door zijn voortuin, mee naar het huis. Direct valt het ons op dat de voortuin er op zijn zachtst gezegd niet heel erg opgeruimd uitziet. Het onkruid komt tussen de tegels door omhoog gegroeid, 3 of 4 vuilniszakken liggen in een hoek van de kleine voortuin opgestapeld. Ook staat er een oud houten bankje, met latten die ooit, lang geleden, een keer groen geverfd zijn, nu is het hout inmiddels door de afgebladderde verf zichtbaar en de hoeken van het bankje zijn al doorgerot. Naast dit bankje liggen een handje vol, lege halve liter blikken, goedkoop supermarkt bier.

Ik zie mijn collega nog net een, midden op het gangpad liggende, volle luier ontwijken waarna we achter de man aan het huis instappen. Direct wanneer we de woning binnenstappen merken we dat de rest van de woning goed bij de tuin past. Op de grond van de lange smalle gang ligt een oud versleten roodkleurig tapijt, de kapstok hangt overvol met goedkope oude versleten jassen in verschillende maten. Op het tapijt zien we her en der verspreid kleding en oude schoenen liggen. Ook hangt er in de gehele woning een penetrante gemixte lucht van oud frituurvet, sigarettenrook en een kattenbak die aan verschoning toe is. Vanuit de lange smalle gang komen we aan in de woonkamer. Zoals verwacht verkeerd deze ook niet in al te beste staat. Maar doordat het buiten donker is, de gordijnen dicht zijn kunnen we niet veel zien.

Het enige licht wat er is, is afkomstig van een kleine oude schemerlamp, het verlichte scherm van een laptop aan de eettafel en het verlichte scherm van een redelijk formaat flatscreen TV. We zien de vader over een stretcher heen stappen en plaatsnemen achter zijn laptop. Voor ons blijft er in de overvolle woonkamer eigenlijk niet veel ruimte meer over dan in de deuropening te blijven staan. In de woonkamer zien we dat er recht tegenover de tv een oude versleten leren bank staat. Op deze bank zit een vrouw, kennelijk de moeder, ze heeft een grijs joggingpak aan. Licht krullend bruin haar tot net in haar nek. De uiteinden van het haar bestaan vooral uit dooie punten en vanaf de scheiding is er een grijze uitgroei van een ruime 5 centimeter te zien.

Tevens nemen we beiden even kort de tijd om de woonkamer rond te kijken. We zien dat er op de stretcher (waar vader net behendig overheen stapte) een meisje van een jaar of 10 ligt te slapen. Daarnaast ligt er een luchtbed op de grond hierop ligt eveneens een kind te slapen, dat kunnen we alleen aan de grootte van de persoon zien want hij of zij heeft zich volledig in de slaapzak verstopt. Naast de laptop op tafel zien we een maxicosi staan, hierin ligt een kleine dreumes te slapen van nog geen paar maanden oud. Op de lage eikenhouten (overvolle) salon tafel zien we een asbak staan welke tot de rand toe gevuld is met peuken. Daarnaast zien we ook weer lege 0,5 liter blikken goedkoop supermarkt bier staan.

We horen dat vader en moeder elkaar aanvullend het verhaal aan ons proberen te vertellen. "Vanmorgen is Remco gewoon naar school gegaan net zoals hij altijd doet, alleen hij zou vandaag tot 16:00 uur les hebben. Opeens kwam hij al om 11:00 uur thuis aan kakken. Dat ken niet! Er vallen nooit lessen uit op zijn school, dus we wisten gelijk dat Remco had gespijbeld. Hij is 15 jaar, zit maximaal in de pubertijd, dus ja, we hebben de laatste tijd wel vaker woordenwisselingen die uit de hand lopen. We denken dat hij nou bij een vriendje thuis zit. Ik denk bij Nicky, daar gaat hij veel mee om. Alleen zou ik niet weten waar die gozer woont. G*dverd*mme, waarom flikt hij dat nou!"

We hebben nog een uitgebreid gesprek met de ouders en proberen meer informatie in te winnen waar Remco zich kan bevinden. Ondertussen hebben we bij collega's het verzoek neer gelegd om uit te zoeken waar Nicky mogelijk zou kunnen wonen. Tot we na enkele minuten de meldkamer over het portofoonkanaal horen roepen. "11.03, kunt u vrijuit spreken?". Ik antwoord: "nee, een moment geduld". Ondertussen loop ik door de overvolle smalle gang terug naar de voortuin. Buiten aangekomen zet ik mijn portofoon iets zachter en antwoord nogmaals: "zo, 11.03 hier zeg het maar". De meldkamer antwoord: "11.03, wij worden zojuist gebeld door een vrouw die zegt dat Remco bij haar thuis zit maar dat ze zich nogal zorgen maakt over hem, wellicht kunt u straks even bij haar langsgaan?".

We noteren de gegevens van de melder, besluiten het gesprek met de ouders af te ronden en naar het adres te rijden waar Remco op dit moment zou zitten. We rijden de G-laan in Vlaardingen op en bellen aan bij nummer 16. We zien dat de deur geopend wordt door een nette vrouw van in de 40. Achter haar in de hal zien we een Golden Retriever vriendelijk kwispelen. We horen dat de vrouw tegen ons zegt: "Jullie komen voor Remco, ik ben blij dat jullie er zijn, maar ik maak me nogal zorgen. Willen jullie anders even binnenkomen?" We lopen met de vrouw mee naar binnen en zien op de bank 2 jongens van een jaar of 15 zitten. Dit blijken inderdaad Remco en Nicky te zijn. Ze zitten in een "hangpak" en zien eruit alsof ze net uit bad komen. Ook hier geven mijn collega en ik onze ogen even de kost en kijken we de kamer rond. Het ziet er zeer opgeruimd uit, de meubels zijn zorgvuldig bij elkaar gezocht. In de hoek staat een grote kist vol met speelgoed. Op tafel staat een bos bloemen met daarnaast een dienblad vol met brandende kaarsen. De hele woonkamer geeft een warme indruk.

We zien dat Remco opstaat van de bank en naar ons toe komt lopen. Hij steekt zijn hand uit en kijkt licht beschaamd naar de grond. "Jullie komen voor mij" horen we hem zeggen. We bevestigen dat we inderdaad voor hem komen maar vertellen wel benieuwd te zijn naar zijn verhaal. Vervolgens horen we dat hij het volgende tegen ons vertelde: "ik weet dat het niet hoort wat ik gedaan heb, maar ik trek het gewoon niet thuis. Mijn ouders worden echt om alles boos, het is een rommeltje thuis, mijn oudere zus is vorig jaar ook al van huis gegaan omdat ze het niet meer trok. Ik wil ook niet meer naar huis. Net als vanmiddag, ik was gewoon netjes naar school gegaan zoals altijd. Maar na een paar uur bleek dat economie uitviel, en aangezien we dat de laatste 4 uur hadden was ik dus al om 10 voor 11 klaar. Ik ging gelijk naar huis en dacht lekker vroeg weekend te hebben. Maar thuis begonnen ze gelijk te gillen dat ik zeker wéér aan het spijbelen was. Meneer, echt waar ik heb nog nooit gespijbeld. Dus eerst probeerde ik nog zeggen dat ik niet gespijbeld had. Maar ze bleven doorschreeuwen. Toen ben ik naar buiten gelopen en ik weet het, het was niet netjes, maar toen heb ik geroepen: "Joh, zak in de stront!". Daarna ben ik op mijn fiets gestapt en hierheen gefietst."

Ondertussen zien we dat Remco tranen in zijn ogen krijgt maar hij weet ze nog net te bedwingen. We luisteren nog even verder naar het verhaal en stellen ondertussen nog wat vragen. Tot we genoeg denken te weten en vertellen dat ook tegen hem. Mijn collega en ik beseffen ons inmiddels dat we in een lastige situatie zijn beland. Want ook wij hebben onze twijfels of de ouders wel in staat zijn om voor Remco te zorgen.

Vervolgens horen we dat de vrouw die de deur voor ons opende vroeg of ze ons nog even apart mocht spreken. Samen lopen we met de vrouw mee de gang in en horen haar vertellen. "Nicky kwam begin van de avond samen met Remco thuis. Ik heb het al eerder aangegeven op school maar ik maak me zorgen om hem. Vandaag bijvoorbeeld, die kleren die hij aanhad. Ik heb ze nog even bewaard zodat u er zelf even naar kunt kijken maar dat is echt niet normaal. De zolen van zijn schoenen zijn volledig doorgesleten waardoor zijn sokken door zijn schoenen heen komen. Hij had twee verschillende sokken aan welke allebei gaten hadden.

Zijn spijkerbroek had overal slijtplekken, niet van die hippe plekken maar echt gewoon doorgesleten. En zelfs de onderbroek die hij aanhad was eigenlijk gewoon te smerig voor woorden, er zaten urine plekken aan de voorkant en ontlasting aan de achterkant. We hebben nu even alles in een vuilniszak gedaan, maar ik wil het eigenlijk allemaal gewoon weggooien. We hebben Remco net eerst even lekker uitgebreid laten douchen en eigenlijk zou ik hem het liefst even hier houden. Ik weet dat hij voor het weekend hier in ieder geval gewoon goed zit en mijn man en ik hebben er geen problemen mee als hij hier een paar dagen blijft."

We besluiten inderdaad om op dit moment Remco tijdelijk bij Nicky te laten logeren. Wel stellen we direct onze chef van onze beslissing op de hoogte en beargumenteren waarom we Remco niet naar huis laten gaan en dat wij ons ernstig zorgen maken over zijn normale leefomgeving. De chef is het met ons eens.

Hierna rijden we nogmaals langs de ouders met het idee hen te vertellen dat Remco op dit moment veilig zit. Echter bij aankomst bleek het gehele huis donker te zijn, kennelijk lag iedereen al te slapen. Aangekomen op het bureau besluiten het alarmnummer van Jeugdzorg te bellen om onze zorgen te uitten over de gehele situatie. In overleg met ons, besluit jeugdzorg niet direct maar de volgende ochtend (het is inmiddels 01:30 uur 's nachts) met de situatie aan de gang te gaan. Het leek ons een nog traumatischere ervaring te worden voor de kinderen als er een gehele ploeg midden in de nacht de woning binnen zou stappen.

De volgende dag hebben wij een terugkoppeling van Jeugdzorg ontvangen. Het bleek dat er (naast Remco) 4 kinderen in huis waren. Een jongen van 13, een meisje van 9, een meisje 5 en een jongetje van 16 dagen oud. Tevens bleken er naast de ouders ook nog de grootouders van Remco tijdelijk in te wonen. Dus in totaal waren er 9 mensen woonachtig in een 3 kamer woning. Uiteindelijk werden alle kinderen uit huis geplaatst. Ondanks dat deze melding inmiddels al wat langer geleden is ben ik hem absoluut nog niet vergeten. Sterker nog, deze melding heeft meer indruk op me gemaakt dan een gemiddelde lijkvinding of reanimatie. Met name omdat het ons wel duidelijk was dat de ouders van hun kinderen hielden maar kennelijk niet in staat waren hen de zorg te geven welke zij nodig hebben en verdienen. Al met al heb ik er een zeer dubbel gevoel over. Het raakt me dat de kinderen uit huis geplaatst zijn. Anderzijds ben ik ervan overtuigd dat de kinderen nu een betere kans hebben op een gezond leven.

*Om de privacy van alle betrokkenen te waarborgen zijn fictieve namen, adressen en leeftijden gebruikt.